Die stinkende wond die racisme is

Sta me toe me even te richten tot mensen die vinden dat ik teveel over racisme schrijf.

Die ene beige vrouw die naar me giltypte "niet alles is racisme!" en die andere gast die zichzelf honorary Haitiaan waant en me een idioot noemde om me vervolgens met veel fanfare te ontvrienden.

Ja jullie die andermans braaksel herkauwen wanneer jullie zeggen dat "alles dat je aandacht geeft groeit".

Die geloven dat je racisme moet wegzwijgen en wegkijken wanneer ik n.g.r genoemd wordt terwijl je haren rechtovereind gaan staan wanneer ik naar een hond gil die me wil bijten. Want het polariseert wanneer we het over racisme hebben toch?

Mensen voelen zich ... nee jij voelt je slecht wanneer we het over racisme hebben.

Toch?

Ja jullie. Jouw type.

Ik richt me tot jou!

Kunnen we het erover eens zijn dat racisme een ziekte is? Dat je niet ermee geboren wordt, maar ermee behept wordt door de racistische samenleving waarin we leven?

Een ziekte in onze algemene geest

Een overdraagbare waanzin die je ouders hebben overgenomen van hun ouders en jij doorgeeft aan je kinderen.

Akkoord?

Nou, stel je eens een andere geestesziekte voor.

Stel je voor dat je dokter het niet met je heeft over daarover. Omdat het jou niet goed zou doen voelen om het erover te hebben.

Ga je daarmee akkoord?

Behandel het niet dan yere.

Of doe je het toch?

Racisme is echt het enige probleem, de enige ziekte waarvan mensen geloven dat wegzwijgen het zal helpen. Dat we alleen hoeven weg te kijken om het beter te maken.

Gelukkig ben ik geen dokter in jouw wereld.

Die stinkende wond dresseer ik graag

Bring on your shit.