"Hej, een bekend gezicht! Ben je van Zorg en Hoop?", zegt een warme stem vanachter een zwart mondkapje. Ik vertraag mijn pas en kijk in donkere glimmende ogen. Deze man heeft mij geraakt met Zorg en Hoop, de wijk waar ik opgroeide in Suriname. Ik droom terug en ben daar en niet hier.

Standaard heb ik een reserve mondkapje aan de achteruitspiegel in mijn auto hangen. Of twee verstopt in mijn Bh. De bewaarplek heb ik afgekeken van mijn oma die daar haar doekoe geknoopt in een zakdoek bewaarde.

"Zo, wat heb je voor me vandaag? Kleding?", zegt Silvio met glimmende ogen terwijl hij in de volle vuilniszak knijpt. 

Ik leg het graag nog een keertje uit. 

Mijn bewustzijn is wakker door iets dat ik heb gezien of gelezen in de media, in het filmhuis, in de zaterdagbijlage of in AFRO Magazine. 

Dag lieve schat,

Ik ben het, je moeder. En ondanks je nog niet in de maak bent, laat staan in mijn buik, schrijf ik je toch deze excuusbrief..