Poep

"Zo, wat heb je voor me vandaag? Kleding?", zegt Silvio met glimmende ogen terwijl hij in de volle vuilniszak knijpt. Een beter gevoel om je troep op te ruimen krijg je nergens. Zodra ik naar de kringloopwinkel ga om mijn hebi's weg te brengen, krijg ik een vette glimlach en een zinnig gesprek cadeau van deze goedlachse man.

Ik droom weg naar een tropisch strand met een lekkere cocktail in mijn hand en de zon die brandt op mijn huid. Mijn heupen swingen gezellig mee op de klanken van Tuttyman, de artiestennaam van Silvio. Hij voelt het goed aan.

Deze keer breng ik meer weg dan mijn overbodige kleding. Ik kan geen woorden vinden om me te mengen in de bewustzijnsgolf over racisme.

Ik lees, like, deel en zoek een bijpassende emoticon. En dan val ik weer stil. Ben ik te gevoelig? Te boos? Of ben ik gewoon in shock? Over onze premier die vieze woorden poept over institutioneel racisme: "Excuses vormen een risico dat de samenleving verder polariseert".

En het eerste wat ik dacht: "Mi gado! Wat zou Marvin hiervan zeggen? Die zou precies met die woorden en feiten komen om Rutte op zijn plek te smijten." Want ik wist mijn woorden nog niet. Ik wist wel dat ik zin had om de klodders duivenpoep van mijn auto weg te wassen. En met Silvio over de Almighty te praten en zijn mantra: "We are all love". 

Maar waarom denk ik op de terugweg in mijn schone auto opeens aan een trainer die zei: "Luister, Mariam. Je kan nog zo goed je shit op orde hebben. Wanneer je een klein stukje poep onder je neus ben vergeten, ruik je toch dat het stinkt."

Zou mijnheer Rutte de poep uit zijn mond ruiken?