Vandaag denk ik aan dat jongetje

Oke, hij was een kwajongen, echt zo’n pesterige etterbak die altijd wilde vechten. We hebben eens nog geknokt na school, boos, met bloed doorlopen ogen in een tyokro rollend over elkaar in het doornige gras langs de weg. Ja, hij was een kwal, no doubt.

Het verbaasde niemand dat hij de zak in moest.

Toen kwam die asshole die zich wit had geschminkt met een lange witte baard en een puntmuts op z’n kop en een dikke bontjas aan naar ons dorp in de hete sabana. Met hem waren andere volwassen mannen, allemaal zwart geschminkt, met dikke rode lippen en gouden hoop oorbellen.

En die enge zwart geschminkte beesten dauwden hem zo in die zak.

En hij gillen!

Dat jongetje van nog geen acht dat altijd stoer deed, trappelde van zich af, maar hij verdween erin. Overbiddeljjk.

Wat een trauma moest dat zijn geweest voor hem.

Wat waren wij kinderen bang van die engerds.

En iedereen lachen.

Want dat was opvoeden.

Niet proberen therapeutisch het kind aan te pakken, maar met racisme de kwajongen in hem neerslaan.

Niemand wist beter want dat was wat we hadden geleerd van de mensen die het schikte dat het zo bleef.

Wij allemaal in het gareel met de boodschap dat ook wij in de zak konden als we ons niet naar hun regels gedroegen.

Iedereen luisterde

Dat jongetje overleed toen we twintigers waren.

Vandaag denk ik aan hem.