Colbertjacht

Soms loop ik zomaar weg uit kantoor of ik vertrek van huis om een beetje te gaan snuffelen bij TK Maxx. Leuke koopjes soms daar en een man kan niet genoeg colbertjes hebben toch.

Zo was ik enkele weken geleden aan het rondkijken bij de winkel in Almere Stad, paste een grijze, maar die was niks, dus ik hing hem weer op en bleef doorbrowsen. Vanuit mijn ooghoek zag ik een drietal tieners met die typische krullebol van Eritreeërs door de zaak heen banjeren, luidruchtig met elkaar aan het dollen zoals tieners doen, totaal onbekommerd met de ongemakkelijke blikken die ze oogsten.

Gewoon drie jongens, leuk met elkaar bezig omdat het hen niet uitmaakt wiens piemultje de grootste is en het verst plast zoals sommige mannen wel vaker met anderen willen wedijveren.

Ik registreerde hun, zag de ongemakkelijke blikken die men op hen wierp en bleef het in de gaten houden. Ik vond hun leuk.

Zij registreerden mij ook.

Een van hen besloot ook op colbertjacht te gaan, dicht bij mij. Hij paste één en toen een ander terwijl zijn vrienden hem in hun taal allerlei plagerijen naar zijn hoofd aan het slingeren waren. Maar niks dat hij aandeed paste en toen zij zagen dat ze mij waren opgevallen, begonnen zij hem in het Nederlands te plagen om mij erin te betrekken.

“Je bent dun man,” met het hele zware accent van nieuwkomers en ze rolden nog net niet met z’n drieën over de vloer heen, zo grappig vonden ze het.

Hij kwam ook niet bij, maar hij bleef stiekem naar me kijken voor hulp met het zoeken naar een colbert, zoals een welp kijkt naar een ouwe leeuw voor goedkeuring.

Yep, ik ben die ouwe, door oorlog gehavende leeuw in dit verhaal; Mufasa.

Ik had eens vroeger een vriend die dit ook deed, iets doen of zeggen en dan stiekem naar mijn vader kijken voor goedkeuring. M’n vader die al nooit veel zei, gaf hem soms een geruststellende knik en blij dat hij dan was!

Dus ik riep dat ventje met een woordeloze knik naar me toe en zei “kom laten we samen eens zoeken. Om te beginnen zoek je op de verkeerde plek. Hier zijn ze veel te groot voor je.”

Ik sleepte hem mee naar waar de maten 5 keer te klein zijn voor mij, plukte eentje van de hanger en hield het hem voor, gebaarde met m'n kin dat hij zich moest omkeren; hij stak zijn armen door de mouwen en toen pirouette ik hem.

Ik trok de lapellen een beetje ruw recht en schudde hem door elkaar zoals mannen dat horen te doen zodat jongens hun kleren goed gaan zitten, maar ook deze was te groot.

Zijn vrienden bleven lachen, maar ze stopten toen de leeuw hun bestraffend aankeek. Een witte man liep langs ons en keek een beetje vreemd naar het tafereel, en hij droop ook snel af toen hij de Mufasa blik niet begreep.

We probeerden het met nog twee andere colbertjes, maar allemaal vielen ze flabba flabba om zijn lijf heen. Ik gooide mijn handen overwonnen in de lucht. “Shit man. Die vrienden van je hebben echt gelijk. Je bent echt dun! Je gaat hier niks vinden!”

Zijn vrienden rolden weer giechelend over de vloer. “Hahaa je bent dun man! Hij is echt dun he meneer!”

Hij haalde schaapachtig grijnzend zijn schouders op. “Ja he”. Hij moest er ook om lachen.

Ik klapte hem geruststellend op zijn schouder en liep door. Er was niets anders dat ik kon doen. I tried.

Zij banjerden nog even met elkaar door de zaak heen en toen ik bij de T-shirts snuffelde gingen ze de roltrap af. Een van z’n vrienden zocht m’n aandacht: “Hey meneer. We gaan weer weg met die dunne vent."

Ik grijnsde een grote duim naar hun toe.

Zij begonnen weer hilarisch om elkaar te lachen en verdwenen naar beneden.