Unapologetic

Toen ik het standbeeld van de grote zwarte vrouw voor het eerst zag had ik gemengde gevoelens. Voornamelijk negatieve. Want waarom heeft ze joggingbroek aan? Een standbeeld hoort toch ter ere van iemand te zijn? Standbeelden van witte mannen zijn van hun hoogtepunten. Op een paard, in een uniform, met hun borst vooruit. Triomfantelijk, heldhaftig, sterk. Nu wordt er eindelijk eens een standbeeld van een zwarte vrouw gemaakt en dan staat ze daar in een outfit waarmee je op een regenachtige dag op de bank hangt.

Afbeelding

En is dit hoe de zwarte man de zwarte vrouw ziet? Alledaags? Met haar handen in haar zakken? Een vrouw die haar kwetsbaarheid en frustratie verstopt achter nonchalance, zoals de kunstenaar zelf omschrijft. Doet dat recht aan de zwarte vrouw?

En waarom zijn mensen hier zo enthousiast over? Is dit waar we ons in herkennen? Waar we naar opkijken? Wat we willen zijn?

Als een witte kunstenaar dit standbeeld had gemaakt, waren we dan net zo trots? Zouden we het dan net zo herkenbaar vinden? Of waren we dan wel beledigd? Hadden we dan wel een hogere standaard geëist?

Een standbeeld is een eerbetoon aan een held. Een noemenswaardig persoon. Als dat is wat we in dit beeld zien, wat zegt dat dan over ons? Is this the moment we want to contain? Is dit het moment dat we willen bevatten? Helpt dit beeld ons om het beste uit onszelf te halen? Als dit het beeld is wat we aan jonge meiden geven om naar op te kijken, leggen we de lat dan niet veel te laag voor hen en voor onszelf als gemeenschap?

Toen ik wat beter luisterde naar wat mensen zeiden drong het tot me door dat het beeld ook een vrouw is die zich comfortabel voelt. Een vrouw die is wie ze is, hoe ze is. Een vrouw die haar ruimte inneemt. Zonder zich anders voor te hoeven doen. En dat is een luxe die de zwarte vrouw door de geschiedenis heen nooit heeft gehad. Als je iemands bezit of iemands dienstmeid was, altijd voor anderen hebt moeten zorgen, als je altijd alles alleen hebt moeten doen, dan mag je trots zijn op het moment dat je unapologetic jezelf kan en mag zijn.

Dan hoeft een witte columniste geen vraagtekens te zetten bij deze vrouw als heldin. Dan hoeft ze daar niet zes mogelijke negatieven tegenover te zetten. Want dit beeld plaatst niet een zwarte vrouw op een voetstuk, omdat het een zwarte vrouw is. Maar vanwege de weg die de zwarte vrouw af heeft moeten leggen. En we zijn er nog niet, maar we komen er wel.

Ik ben soms ook kwetsbaar of gefrustreerd en ik loop ook wel eens rond in een joggingbroek, maar dat zijn niet de momenten die ik koester. Daarom herken ik mij niet in het beeld, maar dat hoeft ook niet. Want voor anderen is dit beeld al meer dan ze hadden kunnen en durven dromen. En elke stap die we zetten mogen we vieren. Maar laten we wel blijven beseffen en meegeven aan de volgende generaties, dat we pas halverwege onze journey zijn. Dit is niet ons eindpunt. We gaan verder, want we zijn meer. Unapologetic.