Stilte en bezinning op de Heilige Berg

Op de Atwea Prayer Mountain in Ghana zoeken bezoekers rust op deze eeuwenoude plek.

"Laat haar maar even”, zegt mijn lobi tegen onze gidsen. Ik ben in mijn eentje aan het wandelen op de top van de Heilige berg, Atwea Prayer Mountain, vlakbij Effiduase in de Ashanti regio van Ghana. Mijn lief weet dat ik ruimte nodig heb om te voelen. En dat werkt het beste door even alleen te zijn, zodat ik alles wat ik zie, hoor, ruik en voel in elke cel van mijn lichaam kan opnemen. Want deze reis maak ik niet alleen voor mezelf. Mijn voormoeders lopen met me mee.

Vanuit Accra, de hoofdstad van Ghana, vliegen we naar Kumasi, het hart van de Ashanti regio. De airport is vernoemd naar de 13^e Ashanti koning Nana Agyemang Prempeh I. De koning die door de Britten werd verbannen naar de Seychellen omdat hij vocht tegen de koloniale machthebbers. 

Op de airport hangen grote portretten van de huidige Ashanti koning, Otumfu Nana Osei Tutu II. De gids van Banko Women Organisation (BWO hostel) staat ons vriendelijk op te wachten. Hij heet Ike en verwelkomt ons zonder veel woorden. De hitte van Kumasi voelt nog intenser dan de droge warmte van Accra. Maar zelfs op de airport van Kumasi is de mooie natuur goed te zien. Ons plan is om de volgende dag het Akwasidae Festival bij te wonen. Als we Ike vertellen, dat we de koning herkennen op de portretten en speciaal voor het festival komen, glundert hij en zegt trots: “We all love him!”.

Akwasidae Festival

Op deze dag ontmoet de Asantehene (koning van de Ashanti) zijn onderdanen en ondergeschikte chiefs in de binnenplaats van het Manhyia Palace. De Gouden troon wordt op het paleisterrein getoond in aanwezigheid van de koning, en grote aantallen mensen komen samen om te zingen en te dansen. De koning houdt een durbar (ceremoniële bijeenkomst) ter gelegenheid van het festival, en mensen hebben de mogelijkheid om hem de hand te schudden. Voorafgaand aan de durbar gaat de koning in een processie in een met gouden sieraden versierde draagstoel. Vanaf het paleisterrein in Kumasi woont hij ook een kleurrijke optocht bij. De deelnemers aan de optocht zijn onder andere trommelaars, volksdansers, hoornblazers en zangers. (Bron BWO Hostel)

Na het festival vertel ik aan Ike hoe indrukwekkend ik alles vond. De grote mensenmassa, de prachtige gewaden van Kente stoffen, de overweldigende muziek en de Ashanti koning liefdevol in het midden. "Maar je stond helemaal achteraan. Je heb de koning niet goed gezien", antwoordt hij. "Klopt, maar ik voelde zijn energie", zeg ik lachend. "So true, Mariam. So true!"

Beeld: privécollectie Akwasidae Festival 2 maart 2025

DE HEILIGE BERG - ATWEA PRAYER MOUNTAIN - ASHANTI REGIO

Het is een pittige klim naar de top van de Heilige berg. Het zweet loopt mij langs de rug. Mijn kleding plakt aan mijn lijf. Klimmen op hete hoogte betekent voor mij stapje voor stapje zetten, rustig ademen en vertrouwen op mijn voeten. Mijn inwendige coach gaat hard aan het werk, want ik heb valangst en deze steile trap, die is gehakt uit het gesteente van de berg, heeft geen leuningen.

Beeld: Privécollectie

Op de trap van meer dan 900 treden passeren vlotjes Ghanezen met grote bakken die ze dragen op hun hoofd, gevuld met grote flessen water, kokosnoten, iemand met een groot beeldscherm, een vrouw met een kind gebonden in een mooie doek op haar rug en bagage op haar hoofd. De mensen dragen slippers of nette schoenen of zijn blootsvoets. Sommige prevelen gebeden met een dikke bijbel in de hand en zijn diep in zichzelf gekeerd. Ike, onze gids, loopt ontspannen mee in mijn tempo met zijn waterflesje balancerend op zijn hoofd. Mijn lief klimt ijverig en onze chauffeur wandelt gezellig op zijn leren slippers. De regel bij het passeren is de ander netjes groeten. Net als in Suriname. Soms zeggen mensen “Akwaaba”, wat betekent: welkom. Ik zeg dan “Medaase”, dank je wel.

Op de top van de Heilige berg vragen de Ghanezen zegen. Sommigen staan in hun eentje luid te bidden, anderen luisteren rustig met oortjes in hun oor of liggen op matjes dichtbij priesters die zittend op een stoel met handgebaren preken. Een groep vrouwen zittend in een kring zingt enthousiast religieuze liederen. Een tamboerijn klingelt gezellig mee. Ik hoor dat God liefde is. En dat de natuur en God dezelfde zijn. Een vrouw ligt op een matje op haar buik en steunt ontspannen op haar handen. Een priester zit tegenover haar op een stoel en praat indringend. Ik kan mijn ogen niet van ze afhouden. Het voelt alsof ik haar ken. De vrouw merkt me op, lacht en zwaait vriendelijk. De priester stopt met bidden en zwaait ook. Ik zwaai terug met natte ogen.

Rustig wandel ik verder. De hitte brandt door mijn kleding heen en voelt zo thuis. Mijn voeten gaan als vanzelf steeds rustiger stappen. Opeens kijk ik in het lachende gezicht van de vriendelijke vrouw, ze zit alleen op een matje. De priester is er niet meer. De vrouw en ik kijken elkaar vanaf een afstand aan en als vanzelf word ik naar haar toegetrokken. Ze staat op van haar matje en loopt me tegemoet. Ik spreid mijn armen. Ze duikt erin. Haar hart op de mijne. Het komt goed, zeg ik zachtjes. Tegen haar of tegen mezelf? "Medaase" fluistert ze in mijn oor.

Dit artikel is het vervolg van de MEMRE serie. Er komen nog meer verhalen van mijn Ghana reis.