Net een zwarte

"Ik voelde me net een zwarte in de VS" zei  Angela, de Limburgse nikab drager die uit de bus gezet werd.
Ik snap haar, maar oh wat doet die ene zin pijn.

Dat een groep mensen gebruikt kan worden om het onrecht dat een andere groep mensen wordt aangedaan aan te duiden. En een krant die dat gewoon klakkeloos kan neerpennen en geen extra uitleg hoeft te geven, omdat we allemaal weten wat ze bedoelt: dat niemand eigenlijk als een zwarte persoon behandeld wil worden.

Dat we meer dan 50 jaren nadat een zwarte vrouw weigerde om op te staan in de bus, andere vrouwen uit de bus gezet worden. Om wat ze aan hebben. Om hun religie. Omdat ze als minder gezien worden.

Om dan te bedenken dat er mensen zijn die denken dat dit niks met hen te maken heeft. Dat wat Angela is overkomen hen niet zal overkomen. 

Zoals mijn jonge nicht laatst in Parijs tegen mij aan filosofeerde "als ik in overweging neem wat we allemaal met elkaar uithalen, verbaast het me dat de mensheid nog bestaat." 

Ik glimlachte trots, want mijn jonge nicht is deep.

Maar mij verbaast niks meer.