Nelson Mandela Park

‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd’.  Dat is een uitspraak die ik al sinds ik klein was voortdurend heb gehoord van volwassenen of tussen volwassenen. De Covid-19 en onze halve lockdown in Amsterdam heeft ook op mij een impact. 

Sowieso ben ik altijd en overal wel dankbaar voor. Nu in het bijzonder mijn eigen park in de buurt, Nelson Mandela Park. Voor de lockdown kwam ik er nauwelijks, slechts als ik op een dag een opwelling had om te gaan hardlopen of erlangs fietste of er langsliep.  En uiteraard het jaarlijkse Kwaku Festival dat elke zomer plaats vindt, vier weekenden lang.  Nu sinds de pandemie crisis, geen feestjes, geen Kwaku, geen sportschool.

Wat doe ik dan?

Nou, in het begin vaak wandelen met buurtvriendinnen en de laatste tijd alleen. Ik noem het mijn ‘meditatieve walk’. Mijn moment!

Als ik alleen loop, let ik op mijn ademhaling en ik denk na over de uitdagingen die op dat moment bij mij spelen.

Vaak kom ik wel tot een oplossing of ik krijg plotseling ingevingen en ideeën waardoor ik energie krijg.  

Of ik denk weer aan leuke herinneringen. Ik krijg daar spontaan een big smile ervan. Verder zal ik altijd blijven dansen. Covid of geen Covid.  Nu in het bijzonder Zumba. Dat is heerlijk.

Met een groep energieke dames voor het theater en het park. Kinderen die langslopen doen spontaan gezellig even mee.  Ik zie hoe voorbijgangers hier ook van genieten.

Ik ben er ook wezen picknicken. Iets wat ik voor Covid nooit zo gauw zou doen in dit park. Lekker luieren en eten in je eigen park. Genieten van elkaars gesprekken en ook een tik tok dansje doen.

En als laatste, mijn oude hobby waar ik jaren niet over heb nagedacht ben ik weer actief aan het beoefenen in het Nelson Mandela Park. Rolschaatsen en skeeleren.

1 a 2 keer skate ik in het park met andere skate liefhebbers. Het skaten heb ik niet verleerd. Alleen het dansen op skates wel. Dat komt langzamerhand weer naar boven. Skaten maakt mij net als dansen enthousiast, alleen bij skaten krijg ik een gevoel van vrijheid erbij.  Mijn vertrouwen op mijn lichaamsbalans wordt wel flink uitgedaagd!

Goh, wat kan ik het Nelson Mandela Park toch waarderen.

Ik doe er zoveel! Als je zo naar de setting kijkt, vanuit een metapositie, lijkt het wel een soort van Utopia. Genietend kijk ik naar de mensen die daar genieten van het park. Sporten, fietsen, praatjes maken.

 Ik denk dan even aan het liedje van Luther Vandross en Janet Jackson, The best Things in Life are free.

Wat ik ook doe in het Nelson Mandela park, met een rustgevend en voldaan gevoel kom ik weer thuis.

Ik ben het Nelson Mandela Park dankbaar; het maakt deze crisis  draagbaar.