Ik ben vader van meer dan 100 kinderen

Door Marvin Hokstam

De 0 is mijn favoriete numerieke cijfer. Voor mij staat zijn vorm niet gewoon voor noppes en leegte, maar voor oneindigheid. Voor voortgang. Voor de vicieuze cirkel van dit leven, waarin iedere nieuwe generatie een erfenis van kennis meekrijgt van de vorige.

Stel je nou eens voor waar je zou zijn als je van niemand ooit iets aangeleerd had gekregen. Als je je hele leven helemaal alleen had doorgebracht en nooit iemand anders had horen praten, zou je woorden hebben leren vormen uit de klanken die uit je mond komen?

Een simpele vraag, maar als je erover nadenkt dan dringt het wellicht tot je door dat je veel van die kleine onopvallend belangrijke dingen die je maken wie je bent, waarschijnlijk ergens hebt afgekeken.

Je loopje.

Je accent.

Je lach.

Je kennis.

Hoe jij je scheert.

Hoe je je verdedigt.

Hoe je met een meisje zou flirten.

Hoe je je dochter zou waarschuwen voor jongens die net zo goed hebben leren flirten als jij. 

Je hebt het je eigen gemaakt, maar het kwam ergens vandaan. Vaak onbewust.

Aan jou de taak nu om dat alles door te geven. En zo het oneindige van de 0 voort te zetten.

Mijn vaderschap stopt bij mij niet bij mijn drie zonen.” 

Dat is een uitspraak die ik eens deed toen ik tijdens een paneldiscussie in het Bijlmerpark Theater vertelde over mijn werk als projectleider van het Weekend College, waar iedere zaterdag een honderdtal jongeren uit Amsterdam Zuidoost onderwijsondersteuning krijgen.

Ik ben onvoorbereid die baan in gerold. Ik had daarvoor nog nooit echt met jongeren gewerkt, behalve met mijn eigen zonen dan. Maar gaandeweg drong het tot me door dat ik als volwassene met enige intelligentie, genoeg over te dragen had. Levenservaring, wijsheid en kennis, waarvan een groot deel aangeleerd van mijn eigen vader en van andere mannen die een rol speelden in mijn ontwikkeling.

En zo was ik ineens iedere zaterdag vader van meer dan 100 kinderen. Het is een two-way uitdaging waarin ik even goed van hen leer als zij van mij. Lonend! Niet veel in mijn leven gaf een nog dankbaarder gevoel.

En ja, het maakte me rijker.

Het is een rol die wij allemaal hebben als mannen. Het is onze taak vader te zijn voor alle kinderen voor wie we dat kunnen zijn. Het leven is een vicieuze cirkel van doorgeven; een estafetteloop bijna, waarin mensen die vóór ons kwamen het stokje doorgaven aan ons. Aan ons de taak om hem door te geven, al dan niet verrijkt met onze eigen ervaringen, wijsheden en hedendaagse kennis.

Immers, een estafetteloop eindigt wanneer de stok niet wordt doorgegeven. Alle momentum, kracht en snelheid die tot dan zijn opgebouwd, gaan verloren.

Die vicieuze 0 is dan doorgeknipt.

Zonde, niet?

Mijn oproep toen in het Bijlmerpark Theater: pak je rol als man.

Geef de kracht en momentum, die wijsheid, kennis en ervaring die je hebt meegekregen en verder hebt uitgebouwd, door.

Die oproep herhaal ik nu.

Schroom er niet voor.

Het maakt je rijker.