Honger

In de klas ging het laatst ineens enorm knagen in mijn maag. Ik wrijf erover en zeg "Shit, ik heb honger." 

"Dat moet je niet zeggen meester," zegt een Surinaams meisje.
"Huh," vraag ik. "Waarom mag ik niet zeggen dat ik honger heb?" 
Ik zie hem al komen, maar ja, mijn les gaat over diversiteit, dus het is een leermoment. 

De val stond open en ze liep er recht in. 

"IN AFRIKA hebben ze honger," wil ze me leren, met nadruk op AFRIKA en een blik die gilde "kom op meester! Dat dien je te weten!"  "Wat u voelt is trek," voegt ze er nog aan toe.

"Is dat zo?" vraag ik en ik keer me naar haar Ghanese mati. "Hey broeder, hebben je neven in Ghana honger?" 
Hij kijkt op van zijn telefoon. Hij heeft het gesprek niet gevolgd, maar hoorde de laatste vraag wel. "Eh nee meester. Mijn familie heeft wel duku." En hij dook weer zijn telefoon in.

Ik keek haar weer aan, maar ze keek weg. Ze had nu even geen woorden na het antwoord van haar mati. 

Later weer, maar op dat moment moest ze even verwerken dat datgene dat de wereld haar altijd geleerd had over al die zieke zielige hulpbehoevende hongerige slachtofffermensjes daar in Afrika, misschien niet waar was. 

Leuk! De les komt niet altijd uit een boek.