Het gemis 2

In reflectie op mijn vriend Marvin zijn relaas van onze ervaring gisteravond ben ik herinnerd aan een andere soortgelijke ervaring iets langer geleden. (En om hem te bewijzen dat ik niet bang ben om contact te maken met onze jongens, maar dat ik misschien terughoudend ben omdat ik niet als een cougar/stalker wil overkomen! :) )

In de trein op weg naar huis van Den Haag naar Duivendrecht zit ik te werken op mijn laptop. Er stapt een jonge man in en gaat tegenover mij zitten. Ik schat hem tussen de 16 en 20 jaar en lijkt van Ethiopische afkomst, iets wat later bevestigd wordt. Ik werd meteen blij van binnen van zijn losse stijl. 

Mevrouw, zou ik mijn telefoon in uw laptop mogen opladen? Ja hoor, als mijn laptop krachtig genoeg is. We vechten even met de laptop en hij gaat tevreden achterover zitten. Dank u wel hoor! Geen probleem zeg ik glimlachend. Even later staat hij op. Mevrouw, ik ga even naar het toilet, ik kom zo terug.

Ja hoor, ga je gang. 

Niet lang daarna komen er twee andere jongens bij. Een is van Marokkaanse afkomst blijkt later en de ander is van Afrikaanse afkomst. Hey broeder! De heren boksen heen en weer, knikken mij toe en nemen plaats. Ja, deze mevrouw is aardig genoeg om mij te helpen met mijn telefoon. Hij vertelt door, laatst vroeg ik het aan een witte man en hij werd meteen bang. Hij begon te stotteren, werd rood en had een of ander verhaal over dat ik zijn data over zou kunnen nemen. De anderen lachen en geven bevestigende antwoorden. 

Wat volgt is een uitwisseling van verhalen over hoe zij vaak als anders en of bedreigend worden gezien. Het is toch zo! roept er een. Weer volgt er beaming. Ik zeg niets, glunder van binnen en luister. Ze gaan door en praten nu over hun ervaringen in school. Ja, je moet twee keer zo goed zijn als die witte! De reacties zijn gericht en intens. Weer wordt er geknikt. God wat mis ik mijn zoon. 

Waar academische theoretici hun hoofden al jaren over breken wordt hier haarfijn geanalyseerd en uitgelegd. Maar niet alleen witte mensen zijn racistisch, Marokkanen ook, zegt de jongen van Afrikaanse afkomst naast mij. Weet je nog toen ik stage zou lopen bij jouw oom? Het moment dat hij mij zag wilde hij niet meer, en we weten waarom. De jongen van Marokkaanse afkomst kijkt schuldig naar zijn schoenen en knikt. Ja, je hebt gelijk, maar racisme is overal he? Iedereen kan racistisch zijn. Gelukkig zijn wij niet zo. Gelukkig niet broeder antwoorden de anderen. De heren boksen weer met elkaar. Als mijn hart nog voller zou worden op dit moment zou het barsten. 

In de tussentijd ben ik bij mijn halte. We ontkoppelen de telefoon en ik maak mij klaar om uit te stappen.

Alsnog bedankt mevrouw. Ja hoor, geen probleem. Gaan jullie veilig naar huis? Ja hoor, zeggen ze. Zij was aardig he, hoor ik ze zeggen als ik voor de deur sta. Prettige avond nog! Word ik nageroepen als ik uitstap. Mijn avond kan niet meer stuk. Dit zijn de jongens waarop mensen reageren door hun tas strakker vast te pakken of een schietgebed zeggen in de hoop dat ze op afstand blijven. Mensen weten niet wat ze missen.