Go high! En Deep!

Enkele maanden geleden postte ik op Facebook de aankondiging dat 2017 voor mij het jaar zou worden waarin ik bullshit geen bestaansrecht zou geven door erop te reageren. Geen reactionaire opiniestukken. Ik kreeg hoongelach als reactie op mijn voornemen. En terecht. Niet reactionair zijn is namelijk acceptatie van die bullshit.

Dat had ik vorige week door toen een niet al te snuggere FB vriendin die ik al jaren ken, me adviseerde om maar te accepteren wat hier in Nederland op mijn bord gesmeten wordt “omdat je in die mensen hun land woont!” BULLSHIT!, zei ik.

Gisteren weer toen Ben Carson, de token black man van de Trump regerering zei dat afro Amerikanen als immigranten naar de VS waren gegaan.

Net daarvoor toen Prem Sylvana Simons en Artikel1 partijleden 'gefaalde n.g.rs' noemde. Als je gefaald bent als advocaat moet je anderen niet van falen betichten, dacht ik; maar goed.

En vanmorgen toen ik bij een Facebooek vriendin zag dat iemand zei dat Prem zelf een blaka ko.lie was, dus niet serieus moet worden genomen. Zo van ‘joh, hij is net zo donker als zwarte mensen, dus wat lult hij eigenlijk?” Met die verdediging ben je toch veiliger bij je vijanden dan bij je verdedigers?

Ignorance is bliss, zegt men: onwetendheid is geluk. Wie zich daar in dit internet tijdperk nog op beroept moet je niks kwalijk nemen. Die heeft er namelijk zelf voor gekozen om onwetend te zijn.

Ik huiverde bij die onbenullige opmerking van mijn ex-klasgenoot, bij de idioterie van Ben Carson en bij het racisme van Prem.

Niks is erger dan acceptatie van de gemarginaliseerde positie waarin je geforceerd bent.

Mijn Afrikaanse voorouders zijn geroofd, door “The Door of No Return” gewrongen, tegen hun wil in als sardines gestouwd in bedompte ruimen van slavenschepen en eeuwenlang gestript van alles dat ze ooit eens waren geweest. Met Afrikaanse veerkracht en pracht hebben ze 400 jaar ontwrichting, slavernij, onderdrukking en verkrachting doorstaan.

Om dan in 1863 echter een identiteit toegewezen te krijgen die hen eigenlijk niet vertegenwoordigde; en een land dat hun rovers van de oorspronkelijke bewoners hadden geroofd. Daarnaast een religie die liefde en onderdanigheid predikte, maar waarmee ze tot dan toe in toom waren gehouden door hun slavenmeesters.

In 1863 begon een nieuwe, neppe realiteit voor de geroofde Afrikanen, in een wereld waar zij aan hadden bijgedragen, maar die eigenlijk niet voor hun gemaakt was.

Accepteer je alles in die wereld blindelings, dan ga je als zwarte man inderdaad geloven dat je racisme erbij hoort en ga je de transatlantische slavenhandel onbenullig “immigratie” noemen. En dan wordt het gemakkelijk voor mensen als Prem om zich boven jou verheven te voelen, terwijl anderen hen net zo verachten en minachten als ze dat met jou doen vanwege je huidskleur.

Ik neem het hen niet kwalijk. Ik vind het eerder zielig. Want wat verdedigen ze eigenlijk?

Ik neem het mezelf echter wel kwalijk iedere keer als ik merk dat ik bijna zwicht voor de valkuilen van 154 jaar acceptatie van die nieuwe irrealiteit. Die valkuilen waar zij wel in vastzitten.

Focus! gil ik dan luid op naar mezelf.

Focus! Go high! En go deep.