Framing

"Hij was toch niet alleen rapper; hij was ook gewoon iemands zoon of broer; iemands gabber," zei  mijn nieuwe maat Akwasi me gisteren toen we ineens op de dodelijke schietpartij in Zuidoost waren beland.

De mainstream media had gretig gegrepen naar het meest voordehandliggende "Surinaamse rapper doodgeschoten in de Bijlmer" verhaal en had het onfortuinlijke slachtoffer meteen automatisch geframed. De indruk van "wellicht weer zo'n laag opgeleid trigger happy zwart schoffie dat denkt dat crime life is, snel geld wil verdienen, etc" was alom.

Ik moet toegeven dat ook ik had gehapt en voor mezelf al ergens een beeld had gevormd over een verloren jongeman, die van van het pad was afgeraakt en geweld verheerlijkte.

Wow dacht ik toen ik mijn maat hoorde praten. Want ik had de jongeman ook niet gekend. Ik wist niet eens wat tot de schietpartij geleid heeft. En met mij vele anderen die een oordeel hadden geveld over deze vermoorde zoon, broer, gabber die we niet gekend hebben. We hadden allemaal gretig gehapt in die frame van de mainstream media.

En ik realiseerde me toen dat dit is waarom ik geen kranten hier lees: omdat ze niet voor mensen als ik geschreven zijn, maar vaak schrijven over mensen als ik, en daarin constant de plank misslaan, met verkeerde nuances en aannames. En daarmee een heel volk voeden met een bepaalde, onvolledige indruk over wie ik ben. Of eerder niet ben.

Een vermoorde jongeman die geliefd was bij zijn vrienden, die de hoveniersopleiding gedaan had en van z'n rapmuziek hield, hadden ze weggezet als in de Bijlmer wonende zwarte Surinamer en rapper. Niks bijzonders. Geen tijd aan verkwisten.

Waar heb ik dat eerder gehoord? Oh ja, bij die jongeman die toen ging solliciteren in Groningen en toen per ongeluk een email ontving van de persoon die hem had geïnterviewd, waarin hij werd weggezet als "ach, gewoon een zwarte n.g.r ... niks bijzonders. Geen tijd aan verkwisten."

De email was niet voor hem bestemd.

Daarom lees ik de mainstream media niet; die is niet voor mij bestemd.