Don't touch my hair

Er zijn grappige filmpjes over te vinden. Ik geloof dat ik zelfs weleens een boek over het onderwerp voorbij heb zien komen en er wordt over geblogd dat het een aard heeft. Er zijn voor- en tegenstanders. Je kunt er absoluut niets mee in het Nederlandse weer. En er echt dolgelukkig mee worden is moeizaam. Er wordt goud geld mee, en door, verdiend. En er zijn inmiddels zelfs T-shirts met daarop: Don´t touch my hair!

Kroeshaar. Regel één: Blijf er vanaf wanneer het niet op je eigen hoofd zit. Regel twee: Blijf eraf. Regel drie: Blijf er alsjeblieft vanaf.

Eigenlijk ben ik nu wel klaar, maar ik leg het toch even uit.

Gekleurde mensen worden vaker en sneller ongevraagd betast door wildvreemden. Dat begint direct na je geboorte en het houdt nooit op, lijkt wel.

Witte mensen hebben zich nooit goed kunnen beheersen bij het zien van mijn kroesbosje, al zijn er enkele -altijd vrouwen- die eerst netjes toestemming vragen voor ze een aai over mijn bol geven.

Witte mannen graaien regelmatig ongevraagd aan mijn vlechtjes, krulletjes of staartjes. Ik word daar steevast kwaad om.

Stel je voor dat een donkere man op een wildvreemde witte blonde vrouw afloopt en haar uitgebreid door het haar strijkt, gewoon omdat hij er zin in heeft daar even aan te voelen omdat het er zo zijdezacht uitziet. Zoiets is not done. Van een onbekende het hoofd ongevraagd aanraken is in onze maatschappij, en voorzover ik weet in elke, tegen de norm in.

Wanneer gekleurde mensen over witte mensen roddelen, is dit een onderwerp dat geheid ter sprake komt.

Wat hebben witte mensen toch altijd met dat betasten? Bij elkaar doen ze dat niet. Denken ze dat we graag gevlooid willen worden?

Het gebeurde me eens op het bruiloftsfeest van een goede vriendin. Samen met mijn geliefde was ik aan tafel gezet met volkomen onbekende mensen, zoals dat gaat op bruiloften van iemand die geen familie van je is.

Er komt een man bij ons aan tafel staan, hij grijpt een streng van mijn lange ingevlochten haar beet en vraagt of het echt is.

Ik draai zichtbaar geïrriteerd mijn hoofd opzij en hij grijnslacht sorry.

Het gebeurde me ook eens in een supermarkt in Duitsland. Ik wandel langs de schappen en voel opeens dat iemand mijn vlechtjes beetpakt. Ik draai me om en tot mijn verbijstering hangt er een klein, oud Duitsertje aan mijn vlecht. Waargebeurd. Een wildvreemde man, benadert mij van achteren, zegt niets en duikt simpelweg met zijn klauwen in mijn haar.

Na mijn woeste blik en giftig gesputter rende hij letterlijk de zaak uit. Ik zou het begrijpen als je me niet gelooft. Het idee alleen al!

Een witte vrouw zou dit niet overkomen. Ik mag omvallen als het niet waar is. Het heeft met respect te maken, of beter gezegd met het gebrek daaraan.

Zo’n donkere vrouw kun je blijkbaar zomaar aanraken als witte kerel.

Om de sfeer niet te verpesten hou ik me in en doe daarna alsof er niets gebeurd is, maar hoe ouder ik word hoe moeilijker ik het vind om me erbij neer te leggen. Het blijft maar doorgaan, terwijl je toch zou denken dat witte mensen inmiddels wel doorhebben dat je zwarte mensen ook als mensen kunt benaderen.

Stel je voor dat ik door de tram banjer en onverwachts mijn handen door je blonde permanentje haal omdat het mij nu eenmaal leuk lijkt daar even aan te voelen. En zodra je omhoog kijkt vanaf je zitplaats zie je mij grinnikend staan: een grote volwassen vent, die je niet kent. En zwart. Jaja, hangt er zomaar opeens een zwarte man aan je coupe de troep.

Dan zeg je niet: Tuurlijk meneer de zwarte man, zwabber even lekker door mijn blonde koppie. Vind ik leuk, betast worden door wildvreemde kerels. Onbeschaamd.

Je mag het grappig, lelijk, interessant, wollig, apart of weerzinwekkend vinden, maar: Kom niet aan mijn haar.

T-shirts zijn hier te bestellen.