Aalmoes

Nairobi.1996. Hangt ondanks de vele verhuizingen, steeds weer aan mijn uitpuilende koelkast. Zodat ik hem niet vergeet, wanneer ik mopperend mijn overvolle vuilniszakken drie trappen afsjouw.

Ik heb hem natuurlijk een aalmoes gegeven.

Voor de foto dan hé. Hij rook wel hetzelfde als mijn vuilniszakken. Beleefd heb ik hem ook nog zijn naam gevraagd. Die was héél moeilijk. Dat weet hij niet en heeft hij niks aan. Hij weet niet dat er heus wel genoeg is.

Maar dat wij niet willen delen. Dat hij al 25 jaar op mijn koelkast geplakt zit. Er 9.565,43 km verderop iemand is die zijn koppie bewaard heeft. Ik had hem best meer mogen geven. Of in mijn koffertje moeten stoppen. Ik zou met zijn foto in de hand op een sinasappelkissie op de Dam kunnen staan schreeuwen dat dit nu maar eens afgelopen moet zijn. Dat gehonger ook altijd...

Kan natuurlijk best dat hij een paar jaar later in zo'n vol snertbootje de overtocht heeft gewaagd. Zal hij even raar hebben staan kijken. Komt hij eindelijk in een land waar eten in overvloed is, willen ze nóg niet delen. Gek ook hoor, dat 'ze' allemaal blijven komen. Alsof wij het niet moeilijk hebben. Weten ze daar wel hoe hoog de huren hier zijn? Of dat je je blauw betaald aan een uurtje op een terrasje in Amsterdam? En probeer maar eens een parkeerplek te vinden. De trein is ook niet alles.Laatst nog, moest ik bijna een half uur staan. Stáán notabene.

'Zoon, breng jij even de vuilniszakken naar beneden? Het zijn er drie'. Zuchtend stampt mijn volgegeten kind de trap af met drie zakken restafval.

Zou hij nog leven? Met zijn kapot gesnoven lijmkoppie?

Ik ben een beetje misselijk.

Ik had hem meer kunnen geven. Ik had hem alles kunnen geven wat ik had.

Maar ja, dan was mijn vakantie verpest