Dertig zwarte mannen. Een foto die opvalt. Waarom eigenlijk? En waarom wordt Joan de Windt daar blij van?

Het was een moment van kameraadschap. Van herkenning en van ergens bij horen dat niet tastbaar is. Iets dat buitenstanders niet snel snappen; waar ze foto’s van willen schieten omdat ze het prachtig vinden, maar waarvan ze de essentie niet kunnen bevatten en dan stereotype uitspraken gaan doen.

Wij, tegenstanders van Zwarte Piet, richten ons langs deze weg tot de publieke omroep NTR en tot het Sinterklaasjournaal. 

De ketikotitafel is een van de best practices om vooroordelen tussen wit en zwart te vermorzelen, al vijjf jaar. Dat werd gevierd in pakhuis de Zwijger waar Joan de Windt samen met Klaas en Janneke uit Driemond vooroordelen verpulverde alsof het pinda’s waren. En wie maalt er nog om een negerkraal als je liefkozend Roetmop wordt genoemd?

De politie hoort voor en van iedereen te zijn, maar na deze documentaire zul je zien dat dat niet het geval is.

Ik ga het over een andere boeg gooien. Vandaag komt de irritatie namelijk vanuit mijn eigen Beautiful Black People: mensen die korting vragen of gratis producten willen eisen van de BOB. I’m not having this!

Een vermoorde jongeman die geliefd was bij zijn vrienden, die de hoveniersopleiding gedaan had en van z’n rapmuziek hield, hadden ze weggezet als in de Bijlmer wonende zwarte Surinamer en rapper. Niks bijzonders. Geen tijd aan verkwisten.

Joan de Windt verbaasde zich deze week over al die nonchalante krenkingen die je zomaar in een boek en op tv tegenkomt. Maar het tegenovergestelde, een schrijver met een geweten,  komt ook voor.

Gisteren hield het Weekend College amsterdam ZO(waarvan ik Projectleider ben) bij het MBO College Zuidoost, de conferentie “kansen keren”, over onderwijsongelijkheid. Ik mocht voordat Aminata Cairo een wervelende keynote speech gaf, de spits afbijten met een korte intro over waarom we bij elkaar waren.