We misten de afslag naar het punt

“Yay, de maskers mogen er weer af!” verzuchtte iemand naast me afgelopen week. Blijheid alom, want na bijkans twee jaar mocht dat vrijheid ontnemende, onderdrukkende lapje weer van ons gezicht. Yay. Het zou in dezelfde week zijn, dat Vladimir Putin de aanval opende op Ukraine en daarmee op een historische dag 22-2-22, de wereld dompelde in een zoveelste crisis.

Wat een gemiste kans, denk ik dan. Ik had echt gehoopt dat Covid die indifferente, onachtzame crisis zou zijn die de wereld dichter bij elkaar zou brengen. Integendeel werd het knullig gepolitiseerd en rolden we twee jaar lang van de ene absurde complottheorie naar de andere, terwijl de pandemie slachtoffers maakte door de mensheid heen en vooral de Zwarte gemeenschap het hardst raakte.

Dat doet een crisis: hij raakt de onderlaag van de bevolking het hardst, omdat die mensen vaak ook de jobs hebben die hen in de voorlinie van die crisis plaatsen en omdat zij niet de tools hebben om zich ertegen te wapenen.

Ik weet niet wie deze video geschoten heeft. Ik weet niet eens of hij echt een treinstation in Ukraine toont. Ik kan hem niet valideren.

Maar hij maakt wel een enorm punt. Twee jaren nadat een pandemie uitbrak die niet discrimineert, die Zwarte mensen het meest raakt, zijn het aan het eind van die pandemie en aan het begin van een nieuwe crisis weer Zwarte mensen die aan het kortste eind trekken.

Ken je het verhaal van Zwarte Amerikanen die hun leven waagden tijdens de Tweede Wereldoorlog om de wereld een veiliger plek te maken, maar bij thuiskomst weer racisme voorgeschoteld kregen? Hoe deze moedige veteranen die HItler hielpen verslaan nog steeds gelyncht werden? Weet je dat ze geen hypotheken en leningen konden krijgen uit de GI-bill waarmee witte militairen wel generationeel welzijn konden vergaren? Kan je je voorstellen hoe Zwarte mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nazi Duitsland behandeld werden?

Het kan heel goed dat je die verhalen niet kent, omdat dit mensen waren in de onderlaag van de gemeenschap waar de geschiedenis langsheen raasde. De wereld heeft zich nooit echt bekommerd om het leed dat het Zwarte mensen aandeed.

Wees het maar oneens met me. I'll fight you. 

Covid had dat onverschillige moment kunnen zijn waarop we als wereld dichter bij elkaar kwamen en racisme voor eens en voor altijd uitbanden. Er kwam heel even een piek van hoop toen Zwarte mensen de wereld bijeenbrachten in Black Lives Matter demonstraties. Standbeelden van megalomane racisten werden van hun sokkels geduwd en het leek heel even alsof we het er samen lang over eens zouden zijn dat het kwaad niet dient te overheersen. Maar het was ijdele hoop.

Beckie en Marietje die één keer op De Dam stonden tijdens een BLM-demonstratie omdat “het zo erg is dat George Floyd doodging” zijn nu overal bij de overheid en in grote bedrijven benoemd tot Diversiteit en Inclusie Manager omdat Zwarte mensen emotioneel te dicht op het onderwerp staan. Zodat zij mij nu kunnen komen vertellen wat Martin Luther King’s Droom nou precies was. Mij kunnen lecturen over hoe inclusief te zijn in een samenleving waarover ik al eeuwen gil dat die niet inclusief is. Mijn kinderen kunnen vertellen wie ze nou echt zijn. En voor hen Keti Koti vieringen kunnen organiseren waarin ze het niet over racisme en discriminatie hebben.

We misten de afslag naar het punt. Covid was die indifferente crisis waar de mensheid geen onderscheid kon maken in wie het overleefde en wie niet.

Nu we alweer in een crisis belanden waar de mensheid dat onderscheid wel kan maken in wie het overleeft en wie niet, maken we dan wel het juiste onderscheid? Hebben we de les geleerd? Doen we het voortaan beter?

Of maakt het niet uit wat we met elkaar uithalen?

En aan die Zwarte mensen die schouderophalend zeggen "tja, dan hadden die Zwarte mensen niet in Ukraine moeten zijn" ... dat zei je toch ook toen Zwarte mensen in elkaar werden geslagen in China aan het begin van de pandemie? "Dan hadden ze niet in China moeten zijn." Of wanneer racisme elders in de wereld weer zijn kop opsteekt? "Dan hadden jullie daar niet moeten zijn".

Aan jou zeg ik "stfu!"