PRIVATE SPACE

Gisteren leerde mijn zoon me een les die hij van mij geleerd heeft. 

Ik had een oude mati op bezoek. Echt een ouwe stanko van 35 jaar geleden. Een van mijn beste vrienden van vroeger. We waren elkaar bijna 25 jaar uit het oog verloren, reconnecten 10 jaar geleden weer en het was fatu als vanouds, totdat het leven ons weer uit elkaar dreef. We zagen elkaar bijna 5 jaar weer niet. Dat doet het leven soms met mensen die internationaal ingesteld zijn. Gisteren kwam hij even langs; superleuk.
Die kleine kon zich natuurlijk niet herinneren dat hij 5 jaar geleden op zijn schoot had gezeten. Hij was verder supervriendelijk naar mijn mati, geboeid om ineens weer een nieuwe vent te zien die net zo groot en kaal is als zijn vader. Waarmee zijn vader comfortabel is. Hij keek zijn ogen uit. Moest lachen om hoe wij gezellig om oude Surinaamse tori zaten te gieren in het Sranan.

En toen moest hij van mij gaan douchen, hetgeen hij ook deed, maar natuurlijk was het te spannend om meteen te gaan slapen, dus hij mocht weer even met ons komen zitten. 
Maar hij weigerde dat te doen in zijn onderbroek. "Dat kan toch niet," zei hij. Ik zei "kom nou maar. Het zijn vrienden. En we zijn mannen onder elkaar."
En toen leerde hij me die les die ik al had geleerd. "Maar ik ken ze niet pap! Zo moeten ze me niet zien."
GELIJK HEB JE, zei ik. En ik hielp hem een jogging broek vinden.
De les:
Luister naar je kinderen. Maak het niet tot hun gewoonte om zich comfortabel te voelen in situaties waarin ze niet comfortabel willen zijn. Maakt niet uit hoe goed die vriend is, het kind zijn private space is zijn private space. Hoe leer je hem het af als je nu precedenten schept? 
Het is trouwens een les die hij van mij onthouden had. Twee jaar geleden, tijdens vakantie in Italie, waren er ook allerlei vreemde mensen die door zijn krullebol wilden graaien. "Bello". 
Bij een restaurant in Rome kon de ober maar weer niet afblijven. 
Ik fronste boos toen hij het de eerste keer deed, maar hij begreep de wenk niet.
Toen hij het weer deed en lachend met zijn hand ging wroeten door de krullebol, had ik er genoeg van; ik maakte de frons verbaal. “I don’t like that,” zei ik kalm.
Hij begreep het niet en lachte naar me, zijn hand nog steeds op de kleine zijn hoofd. “I DO NOT LIKE THAT. STOP TOUCHING MY SON! HE IS NOT A LITTLE TOY FOR YOU TO PLAY WITH!,” zei ik toen, een beetje grimmiger, met meer rimpels in mijn frons. “I don’t know you and he doesn't know you and he should not learn that every stranger can just walk in and touch him.” 
Hij schrok en droop af.
Ik weet tot de dag van vandaag niet of het speeksel was dat ik proefte in mijn eten ...
Maar het was het gevaar van spuug wel waard om hem en mijn zoon te leren dat mijn zoon recht heeft op zijn eigen private space, hoe cute hij ook niet is. Ik zou zijn kind niet zo hebben zitten betasten.