Ik ben meer dan mijn huidskleur

Door Marilyn Grando

Gisteren las ik op Facebook een post. Het maakte iets in mij los. Een gevoel van herkenning, erkenning. Het ging over blatant racisme. En hoe mensen er keer op keer weer bewust voor kiezen om onbewust van hun privileges en raciale stereotyperingen door het leven te blijven gaan. Dat het ook wel eens voorkomt dat iemand zich daar onbewust bewust van wordt en zich dan ook niet voor elk onhandig dingetje hoeft te verontschuldigen, maar dat wel deed. De schrijver vond dat stukje bewustzijn mooi. 

Ik ook. 

Ik persoonlijk zou het nog mooier vinden wanneer mensen die me net leren kennen niet meteen willen beginnen over mijn huidskleur. Begrijp me niet verkeerd, ik vind mijn huidskleur een zegen. Maar begin alsjeblieft eerst eens ergens anders over. Ik ben meer dan dat. Ik zou het fijn vinden wanneer we in een maatschappij zouden leven waarin mensen iemand van een andere huidskleur dan zijzelf, daar niet meteen over zouden willen interrogeren. Het zou ook weleens fijn zijn om gewoon eens ergens aan te komen en dan niet meteen als 'anders dan de rest' of 'exotisch' te worden bejegend.

Alsof je iets eetbaars bent. 

Het lijkt wel alsof sommige mensen niet kunnen wachten tot ze met je kunnen praten zodat ze hun bevindingen over jouw huidskleur en cultuur met je kunnen delen. Iets anders bestaat dan gewoon niet.

Ik snap dat het mijn aanwezigheid voor jou misschien vreemd is, maar alsjeblieft. Doe nou gewoon alsof je aan mensen van een andere etniciteit gewend bent. Of houd je in tot je thuis bent... Ik word moe van die zogenaamd "beleefde", maar eigenlijk openlijk racistische crap is en microagressie die ik regelmatig meemaak. Vragen over "waarom er toch altijd zo weinig zwarte mensen naar het strand komen", "ik zag nog een zwarte vrouw achter de balie van het ziekenhuis, is dat familie van je?" 'Sealioning' noemt men die techniek. Veelal gebruikt door extreem rechts tijdens conversaties. Of collega's die het lef hebben om ongevraagd aan je haar te zitten. “Ik wilde het alleen maar even voelen.” Disrespectvol.

Liberalen
En dan de "liberale" mensen die, zodra ze je ontdekken op een borrel of een verjaardag, direct op je afstuiven om te vragen "wat nou toch eigenlijk je werkelijke afkomst is" en het niet na kunnen laten om te beginnen over hun buurman, hun stiefvader, of de neef van de tante van de collega van de moeder van hun ex-vriendin, die óók donker was en het nog steeds af en toe moeilijk heeft. Misselijk word ik ervan. 

Hoopvol, maar naïef denk ik soms nog dat zo'n gesprek de goede kant op zal gaan,... maar helaas... Al gauw gaat het over dat "witte mensen óók racisme ervaren” en dat ze het “toch eigenlijk niet begrijpen waarom donkere mensen nog steeds zo klagen over slavernij, terwijl het toch echt al eeuwen geleden is.” En “waarom zou je je nu nog op die manier afscheiden van de rest van de mensen. We willen toch allemaal gelijkheid?" 
Deze mensen zijn niet gehinderd door enige intelligentie of fatsoen en beseffen niet dat het juist dit is dat een verwijdering brengt tussen mensen.

En da’s triest. 

Want juist door dit gedrag bevestigen zij juist datgene wat ze denken te overstijgen met hun zogenaamd ‘goed bedoelde interesse in de medemens’.