Dit gaat niet alleen om nu

Er is een verhaal dat ik wel eens vertelde

Over toen ik pas in Nederland woonde.

En met openbaar vervoer reisde

Ik ging vaak met de trein

En ik merkte op dat mensen niet naast me kwamen zitten

Ook in een overvolle trein niet

En ik wist dat ik er netjes uit zag

Ik had altijd een boek of m’n iPad of m’n Kindle mee

Gewoon een man in een trein

Een professional

En toch …

Als ik ‘t aan mensen vertelde

kreeg ik als reactie

dat ik me niet zo moest aanstellen

Of de vraag hoe ik wist dat t racisme was

Kan je in die mensen hun hoofd kijken?"

Hoe weet je dat het met racisme te maken had?

Blijf niet zo vastzitten in die negativiteit!"

Dus uit eigen onzekerheid stopte ik met erover praten
Ligt het misschien aan mij?
Verbeeld ik me iets?
Maar ik hoor t van zoveel andere zwarte mensen ook
En ik ga niet met schoffies om
Of dieven

Augusto met zijn topbaan bij een ministerie
Hij vertelde erover
Jerry schreef er ook eens over
Diana zegt me net "dat heb ik ook gehad!"
Yo! Ik ben een fucking award-winning international journalist!
En ik ben fucking prachtig!
Net als Augusto. En Jerry. En Diana!
En toch ...

Het was comfortabel zitten
Best wel luxe
In een drukke trein een dubbele stoel voor jezelf
Maar toch …

Dit verhaal heb ik lang niet verteld
Want niemand luisterde
Men klikte weg
Drukte op mute

Het lijkt alsof men het nu wel hoort
Omdat er wereldwijd druk is
Men moet nu wel

Het is oorverdovend.

Het doet m’n hersenen dan pijn
Als ik denk aan het verhaal van mijn oom
Die hiernaartoe verhuisde in de jaren 70
Een professional
Met baan, huis, gezin
Hij vertelde:

“We stonden bij een stoplicht en toen stopte een andere auto naast ons en die keken naar ons en begonnen naar ons te wijzen en keihard te lachen. Alsof we apen waren in een kooi."

Mijn ooms waren prachtige mannen

Stuk. Voor. Stuk!

Er viel dus niks te lachen

Maar men lachtte

Ik geloofde hem meteen.

Daarvoor hoefde niemand dood te gaan

Want ik wist

Dat wij op een zwarte lijst zaten

Deze shit gebeurde toen al

Ik vraag me af hoe het voor hem toen voelde

Wanneer hij het aan anderen vertelde

En die hem niet geloofden.

Want toen hoorde niemand

Toen was horen niet hip

Klaar mee

Dit gaat niet alleen om nu

We’re fucking fed up