De erfenis van Sly Stone

Sly Stone (Sylvester Stewart) is niet meer. De man heeft op 9 juni 2025 definitief zijn ogen gesloten. Hij was een groots muziekvernieuwer, maar evenzo een onverbeterlijke junkie en psychopaat. Hij wordt samen met James Brown gerekend tot de grondleggers van de funk. De onlinemuziek database AllMusic heeft wel verkondigd dat als James Brown de funk heeft uitgevonden, Sly Stone het heeft geperfectioneerd. Naast dat hij één van de grondleggers is van de funk heeft hij de popmuziek in het algemeen maar de Zwarte muziek in het bijzonder een duurzame creatieve impuls gegeven.

Sly Stone werd geboren in Denton, Texas maar groeide op in de stad Vallejo gelegen in Noord-Californië. Zijn ouders waren muzikanten. Zo speelde vader viool, harp en gitaar en moeder speelde gitaar en piano. Sly Stone werd als een muzikaal wonderkind beschouwd: op jonge leeftijd kon Sly al verschillende muziekinstrumenten bespelen. In de plaatselijke kerk speelde hij gospel, samen met broertje Freddie en zusje Rose. Op de middelbare school speelde hij in verschillende bandjes. Na de middelbare school ging hij muziek studeren aan Solano Community College. Midden jaren ’60 was hij zowel platenproducent voor Autumn Records als discjockey bij radiostation KDIA te San Francisco. Maar ondertussen speelde hij ook keyboard voor tientallen grote artiesten.

In 1966 fuseerden zijn eigen band Sly and the Stoners met Freddie and the Stone Souls, de band van zijn broer Freddie. Hiermee zag één van de invloedrijkste bands uit de geschiedenis van de popmuziek het levenslicht. Het was in meerdere opzichten een diverse band. Het was multicultureel, maar het bevatte evenzo zowel mannen als vrouwen. Naast zijn broer Freddie zou ook zijn zus Rose zich bij de band aansluiten plus diverse vrienden. Wat het een band maakte van familie en vrienden, die funk zou perfectioneren en verder populariseren.

Bij funk staat alles en iedereen in dienst van de groove. De groove wordt in Oor’s Pop-Encyclopedie omschreven als “een medium-tempo ritmepatroon van bas en drums dat door accenten en riffs op de andere instrumenten nog wordt versterkt.” Anderzijds kan gezegd worden dat groove een ongrijpbaar begrip is, een gevoel. Wat de één ervaart als een goede groove, doet de ander helemaal niets. Hoe dan ook, de groove is de funk ontgroeid. Het wordt gezien als de heilige graal van de hedendaagse popmuziek. Als je als band geen groove hebt, dan heb je geen bestaansrecht…

In 1967 begonnen James Brown en zijn band te experimenteren met muziekinstrumenten. Of zoals Robert Palmer schreef: “Brown, zijn muzikanten, en zijn arrangeurs begonnen ieder instrument en stemgeluid in de groep te behandelen als een drum.” Wat James Brown startte bracht Sly Stone met zijn band Sly and the Family Stone naar the next level.

Bij Sly and the Family ging de basgitaar een belangrijke rol vervullen. Het hamer- en plukwerk van basgitarist Larry Graham wordt overal in de popmuziek geïmiteerd. Doch eveneens de levendige arrangementen van blaasinstrumenten en de mix van mannelijke en vrouwelijke vocalen waren baanbrekend. Daarnaast was Sly de pionier van de zgn. vocal-chants en mengde hij verschillende muzieksoorten zoals funk, soul en rock. Bovenal had de band het vermogen diepe emoties over te brengen op toehoorders. Die konden gerelateerd zijn aan vrolijke zaken, maar net zo goed aan maatschappelijke vraagstukken. Ook viel de band op door de extravagante kleding die ze droegen.

Sly and the Family Stone heeft verschillende klassieke albums uitgebracht, waaronder Stand en There is a Riot Goin’ On. In 1969 stonden Sly en zijn band op Woodstock. Volgens kenners was hun optreden onovertroffen, één van de beste optredens ooit. Sly Stone wist opmerkelijk genoeg zowel het Zwarte als witte publiek te bereiken. In tegenstelling tot andere virtuozen zoals Jimmy Hendrix, wiens crossover succes door Zwart Amerika werd gezien als verraad. Totdat hij aan lagerwal raakte, werd Sly Stone zelfs gezien als een held.

De invloed van Sly zou haast als universeel omschreven kunnen worden: Michael Jackson, Prince en Hip-Hop, etc. zijn allemaal zwaar schatplichtig aan Sly Stone en zijn band. Maar zoals zoveel artiesten van zijn generatie zou Sly verslaafd raken aan de drugs. Hierdoor ging hij merkwaardig gedrag vertonen richting zowel zijn eigen bandleden als de buitenwereld. Zo begon hij regelmatig te verzuimem acte de presence te geven op concerten. Door dit merkwaardige gedrag viel zijn band uitelkaar. Daarna heeft hij nog met andere gevestigde bands opgetreden en nog een aantal onsuccesvolle soloalbums uitgebracht.

Maar los van het voorgaande, de Zwarte muziek lag sowieso op het sterfbed begin jaren ’80. Een aantal grote sterren als Michael Jackson en Prince overleefden, en werden zelfs groter dan ooit. Wat niet wegnam dat het grote witte publiek de vele Zwarte crossover artiesten die eind jaren ’70 doorbraken was gaan uitkotsen terwijl (een deel van) het Zwarte publiek zich weer door diezelfde crossover artiesten verraden voelden omdat ze hun ziel zouden hebben verkocht voor een paar grijpstuivers. Of Sly Stone zonder drugsverslaving de algemene malaise had kunnen overleven is daarom maar de vraag. Wel is de catalogus van Sly and the Family Stone opgekocht door niemand minder dan Michael Jackson, die daarmee aangaf de muziek van Sly Stone op waarde te schatten. Sly Stone heeft weliswaar verschillende malen getracht om af te kicken, maar eigenlijk is hij nimmer meer van zijn drugsverslaving afgekomen. Daarom mag het een wonder heten dat hij de respectabele leeftijd van 82 jaar heeft gehaald.

Overgenomen van The Grapepub.com