Our two wrongs did not even make half a right

Eerder vandaag liet ik me verleiden tot reageren op onze Facebook pagina op een vrij harteloze post van een mevrouw. De mevrouw beweerde dat deze demonstrant eens gezegd (getwitterd) had dat alle witte mensen gore racisten zijn en ze reageerde op zijn overlijden met “al met al geen gemis dus”.

Ik was verontwaardigd; ik klom in mijn pen en vertelde haar dat haar opmerking veel meer zei over haar, dan over de meneer die was overleden. Ik suggereerde dat de schoen van “gore racist” haar waarschijnlijk paste. Er was trouwens iemand overleden en dat was geen moment om met vuil te gaan smijten terwijl zijn vrienden en familie in rouw gedompeld waren. Zij reageerde met de stelligheid dat de overleden meneer ook mensen gekwetst had. Ik wilde terugslaan met “two wrongs don’t make one right.”

Maar toen besefte ik dat ik een kardinale journalistieke regel die we hadden gesteld bij AFRO Magazine aan het overschrijden was. We zijn een platform gestart voor journalistieke en opinїerende producties voor en over de afro gemeenschap, maar zelf reageren doen we niet.

Ik opende ons platform voor een polemiek tussen ons en deze mevrouw. En vreemd genoeg had ik het pas door toen ik ineens moest denken aan de film over een unieke voetbalwedstrijd die plaatsvond tijdens de Tweede Wereldoorlog tussen soldaten die eigenlijk elkaar dienden af te maken.

Terwijl er zelfs tijdens het nutteloze van een oorlog nog een stuk menselijkheid te vinden was, stonden deze mevrouw en ik klaar om elkaar met de pen te lijf te gaan.

En dan te bedenken dat ik eigenlijk wakker werd op deze Valentijnsdag met de wens dat iedere dag een dag van ROOSjes geven kon zijn.

Hoe fout liet ik het verlopen; Our two wrongs did not even make half a right.