NOEM ME GEEN N.G.R

Niemand heeft me ooit recht voor mijn raap een n.g.r genoemd, maar ik heb altijd geweten dat ik het niet accepteerde. Ik ken een paar mensen die zichzelf gewoon n.g.r (laten) noemen, maar voor mij klonk het altijd als een smerig woord. Vooral ook nog in combinatie met bijvoeglijk naamwoorden waarmee men het een diep grievend, vlijmscherp scheldwoord kon maken. De eerste keer dat ik dat meemaakte bracht het me goed in de problemen.

Ik was een jaar of 14, zat in de tweede MULO toen ik op een tafel een gekrabbel tegenkwam. Het was een van die oude harde houten schoolbanken annex tafel, waar je zijdelings in moest glijden; super oncomfortabele monsters. Eén van die dingen waar die gepamperde jongeren van tegenwoordig accute nachtmerries van zouden krijgen.

En iemand had met zijn pen in het geverniste hout gekrabd “N.G.RS STINKEN”. 
Die persoon had zijn tijd genomen om met een mes of zo, diep in het hout een smerig stuk neerbuigendheid en stereotypering te vereeuwigen.

Alleen tweedeklassers gebruikten dat lokaal, dus die persoon had die diepgewortelde haat jegens mensen als ik al vroeg in zijn (of haar) leven aangeleerd.

Ik ging door drie fases door deze ervaring: ik schrok eerst, maar toen werd ik kwaad en daarna ging ik walgen van die persoon die vond dat ik stonk, zonder mij te kennen. Een lafaard die het niet openlijk durfde te uiten.

Ik krabbelde een boodschap terug in het blad van de tafel: "I M’MA P.NP.N!!” (met uitroepteken). En omdat ik geen bitch was signeerde ik het: “Signed Marvin'. Achteraf bekeken niet mijn slimste move, maar hey, ik was pas 14 of zo.

Dus toen werd ik op het matje geroepen; daar stond ik dan in de kamer van de onderdirecteur, samen met drie andere jongens die ook Marvin heetten.

De OD wilde de detective uithangen. Hij had pen en papier klaarstaan en begon met 'Jongens, ik hoor dat jullie allemaal wel van krassen op tafels houden toch? Vieze dingen schrijven he, oohhh, baby, sex," begon hij. Het moest zwoel en zogenaamd sexy klinken in de oren van 14 jarigen, maar het klonk super corny. Ik kan het niet precies nadoen, maar als dat zijn game was …

Anyway, wij moesten toen alle vier wat krabbelen op een stuk papier. Detective driko dacht ons handschrift te vergelijken met wat op de tafel gekrast was, maar duhh, natuurlijk kon dat niet, want krassen op hout produceert een ander handschrift dan schrijven op papier. Nee, echt slim was de driko niet.

Maar hij was wel een meester in het bedenken van straf.
Hij gaf ons borstels, schuurpapier, vernis en kwasten en liet ons in de pauze, in het midden van het schoolerf, waar iedereen ons kon zien in de felle zon, een aantal tafels en banken helemaal schoonkrabben en opnieuw van een vers laagje voorzien.

Daar sta je dan met je wraak-signeeractie.

Die drie andere Marvins keken zuur jo! Ik heb ze maar niet gezegd dat het mijn schuld was dat ze banken mochten schuren in het midden van het schoolplein om 13.00uur. Eén van ze was trouwens dogla Javaans Chinees. 

Noem me daarom geen n.g.r.

Want ik ga je moeder grondig uitleden.

En dan komt het onnodig meer mensen duur te staan dan je meent te beledigen.