Het is wat het is

We moeten het gewoon noemen wat het is: racisme! En niet anders.

“Ik ben een trotse pro-pieter,” schreef zo’n vrouw me eens, zomaar uit het niets omdat dit soort mensen denken dat ze Zwarte mensen die zich uiten, de mond moeten snoeren.

Maar toen ik haar een racist noemde die racisme verdedigt, ging ze steigeren. "Ik ben geen racist!"

Hen racisten noemen is de gevoelige achillespees, de kryptoniet van deze gemeenschap. Niemand wil racist genoemd worden, ook de meest gore racisten niet, want wij hebben ervoor gezorgd dat racisme op de kaart van “not-done” kwam.

We hebben het zo ingenieus gespeeld dat we zelf een woord hebben toegeëigend dat eeuwen geleden werd gecreëerd om ons te beledigen; we populariseerden dat woord in onze muziek die wij mainstream maakten, maar straf!, schandpaal! en ontslag! voor een ieder die durft het ongeremd met onze liedjes mee te zingen. Ik zal voor eeuwig een hekel hebben aan de normalisatie van het woord, maar ik vond het machtig toen bijvoorbeeld die Nederlandse voetbaltrainer in de VS eenzaam sneuvelde in die spectaculaire mee-rap kettingbotsing van 2019.

Er komen zelf excuses voor het pijnlijke verleden. Simultaan, op acht plekken ter wereld.  

We hebben het niet altijd door, maar wij doen dat gewoon.

Wij zijn het die hebben gemaakt dat de wereld telkens weer ging inzien waar de schoen wrong, omdat we telkens onverschrokken zeiden waar het op aan komt. En men luisterde, vaak niet meteen, maar men luisterde.

We eisen beter. Voor een ieder.

Ook al ben je immigrant, eerste, tweede, derde generatie, je mag je eigen ik bewaken en eisen dat anderen de grenzen respecteren.

En over die grenzen zijn we het steeds beter met elkaar eens. We zijn niet “donker” en zeker geen n.g.rs, maar we zijn Zwart. Witte mensen zijn Witte mensen en niet blank, want “smetteloos, onbedorven, onberispelijk, onbesproken, onbezoedeld, ongevlekt, rein, ongerept, vlekkeloos en zuiver” zijn we allemaal wel, of niet?

Black Lives Matter, discriminatie is uit den boze, politiegeweld hoort niet en men snapt steeds beter dat het feit dat we anders zijn dan anderen en dat zij ons niet altijd snappen, niet onze tekortkoming is, maar die van hen.

Tijd om dat nu weer te doen. Tijd om te stoppen met het anti-zwarte piet demonstraties te noemen.

Zelfs mensen die onder vier lagen rotsen leven, weten inmiddels dat blackface bedoeld is om Zwarte mensen te beledigen. Dat verhaal van de minstrels is al tigmaal verteld. Die bullshit dat een blonde witte man roetzwart uit een schoorsteen komt, met een zwarte afro, helrode lippen en een spierwitte fluffy kraag, is toch al zoveel keer gelogenstraft? Iedereen weet inmiddels toch dat mensen alleen willen vasthouden aan deze traditie omdat hun plezier hun meer waard is dan de mentale gezondheid van hun medelanders? Zelfs de voormalige uberpieten hebben nu toch al -met schaamrood op hun ongeschminkte wangetjes- toegegeven dat zwarte piet racisme is?

Zolang we het soort overgevoelige ongevoelige kleuters die toen in Dokkum de bus vol demonstranten van de weg duwden, die in Volendam op de vuist gingen met vreedzame demonstranten, die in Den Haag vuurwerk een gebouw in gooiden en dit jaar in Staphorst mensen bedreigden, pro-pieters blijven noemen, strelen we hun ego.

Zij hebben elkaar ervan overtuigd dat ze bewakers zijn van de Nederlandse cultuur; patriotten.

Wij moeten hun gewoon noemen wat ze zijn: R.A.C.I.S.T.E.N.

En de demonstraties tegen hen zijn simpelweg, dapper, moedig, heroïsch en aan de juiste kant van de geschiedenis: ANTI-RACISME DEMONSTRATIES

En wat ben je als je racisme verdedigt en tegen antiracisme bent?

Juist.