Er zijn twee soorten mensen op aarde; Abdulaal is beide

Twee weken geleden, toen ik bij een event van de Prins Claus Foundation meemaakte hoe de koning het voorrecht kreeg om Jerry Afriyie te ontmoeten, had ik mijn eigen bijzondere ontmoeting in het Paleis De Dam.

https://t.co/JcPA8rpQpg

— Afro Magazine (@_Afromag) December 20, 2022

Ik heb eigenlijk een hekel aan het opulente van middeleeuwse kastelen, maar tegelijkertijd vind ik het prachtige kunstwerken, dus ik stond binnen het prachtige plafond van het beeldhouwwerk te bewonderen, toen Abdulaal Hussein geïnteresseerd op me afstapte. "You look like you are in charge. Are you the director of the Prince Claus Foundation?" vroeg hij en ik zei "No, I am not that important. But you look beautiful. Who are you?" en ik gebaarde naar zijn imponerende kleding, een zwierige rode dakishi, afgewerkt met witte kanten randen. Het lange gewaad viel heel kunstelijk om zijn lichaam heen.

Ik dacht eigenlijk dat hij teleurgesteld weg zou lopen op zoek naar de echte directeur, maar hij bleef genuinely geïnteresseerd in me. Hij weet je met veel gemak voor zich te winnen.

Hij vertelde dat hij geboren was in Sudan en dat hij een jaar of vijf/zes geleden vluchtte naar Nederland; een jaar lang onderweg, via Libie en Griekenland.

En hij laat me de foto zien van de boot waar hij op gezeten heeft en toen een selfie tijdens de overvaart; de stress springt van de foto af. “Ik zie er op die foto tien jaar ouder uit dan ik nu ben,” grimast hij.

Eenmaal in Nederland belandde Abdulaal in AZC’s en op de een of andere manier lukt het deze jongeman om sindsdien 1. Nederlands te leren, 2. Een mbo-studie op te pakken, 3. Op de lijst van Bij1 te belanden in Utrecht 5. Een tv-station zover te krijgen dat hij een gig bij hen overweegt en 6. wint een Young Impact Award en 7. krijgt daarvoor een standbeeld dat nu ergens in Amsterdam staat.

Zei ik dat hij ondertussen ook vloeiend Nederlands leerde spreken?

We zouden samen nog een selfie maken in het Paleis, maar vanwege mijn loopneus kwam het er niet van.

Ik ging wel achter hem aan want ik vond hem indrukwekkend en ik wilde dat hij mijn indrukwekkende studenten kwam ontmoeten die iedere zaterdag bij het Weekend College komen werken aan hun toekomst, maar soms van iemand als hij nog mogen horen dat doorzettingsvermogen loont.

Afgelopen zaterdag was Abdulaal er.

“Ik heb ook mooie dingen meegemaakt toen ik aan het vluchten was,” vertelde hij hen. “Zoals toen ik mezelf in Italië had verscholen in de coupe van een trein en een Italiaanse familie me vond onder hun bed. Zat ik daar oog in oog met hun. Ze hadden me kunnen verlinken en telkens wanneer de conducteur kwam en ze met hem spraken in het Italiaans, vreesde ik dat ze dat aan het doen waren, maar ze deden het niet. Ze gaven me te eten en te drinken. Er zijn mensen die bereid zullen zijn om je te helpen, maar dan moet je ook moedig genoeg zijn om die hulp te accepteren. En daar zijn waar die hulp er is.”

"Maar wat is het mooiste dat je meemaakte?" vroeg een student aan Abdulaal.

Het antwoord, prachtig:

dat ik vandaag hier met jullie mag zijn."

Afbeelding

Er zijn twee soorten mensen op aarde. Zij die onbekommerd door dit leven heen zeilen. En zij wier zeiltocht een spannende, soms een horrorreis is.

Heel soms zijn die twee mensen één.

Dat is wanneer je perspectieven snapt; dat je soms jezelf uit de weg moet gaan. Dat je stappen moet nemen als je wil lopen.

Dat de zon altijd opkomt.

Dat aan de grond zijn betekent dat je alleen maar nog naar boven kan.

En dat kunnen sommige mensen ogenschijnlijk met gemak.

Ik gebruikte Abdulaal zeker 10 keren als voorbeeld de afgelopen dagen. Zoals vorige week in een gesprek met die student die maar aan het klooien is.

Jij hebt je hele leven lang al alles! En deze man werd vijf jaar geleden door racisten nog een dobbern.g.r genoemd. Maar twee weken stond deze vluchteling, naast mij op vijf meter afstand van koning Willem Alexander! Hij was er op eigen kracht. Waar was jij? Waar ben jij over vijf jaar?”