Die tori van die ene koffie in Ghana

Oh ja, ik ben jullie nog die tori schuldig over die diarree in Ghana. Niet alles daar verliep vlekkeloos namelijk.

Dus kijk, eigenlijk drink ik sporadisch koffie. Ik ben echt een thee mannetje en dat is een ritueel dat ik doe met mijn pinky vingertje en neerbuigende blik, zoals het hoort. Als ik koffie drink dan hebben de maan en Venus in een precieze lijn gestaan en zonnestralen schenen op een bepaald moment van de dag precies op een bepaalde plek, en dan lust ik rond 20u bij een bepaalde temperatuur een bakkie. Als alles niet goed zit, kan het fout gaan. Then coffee will fuck with me!

Nou, voordat ik naar Ghana ging had mijn Ghanese collega mij strikte instructies gegeven. Dit MOET je doen, dat mag je NIET doen, daar mag je NIET gaan. En DRINK GEEN WATER UIT DE KRAAN!, met een uitleg dat grondwater vervuild is etc.

Ik zei yes ma'm, dus de hele week dat ik er was heb ik tig tallen flessen water gekocht, een gewoonte die ik eigenlijk stom vind want water is basis gratis en dat zetten we in flessen en die gaan we dan kopen; als we nou eens ophouden met de dingen doen waardoor we dit vloeistof dat de aarde ons geeft, niet meer verpesten.

Anyway, ik mocht het niet doen dus ik deed het de hele week niet. “Je wil geen diarree krijgen! Kom dan niet hier tegenover me zitten met je stank ass,” had ze gezegd.

En toen ik weer moest vertrekken uit Ghana en ingechecked was en rondliep op de luchthaven, zag ik een koffietentje. Het was 20u. Hey! dacht ik; het was een geweldige week en de temperatuur was perfect. Dus ik bestelde een bakkie, en ging lekker stylish met gekruiste benen zitten genieten van de drukte van alles, terwijl ik slurpte aan het sterke brouwsel; het was best wel lekker.

Maar bij de laatste slok, fluisterde de koffie duivels tegen me vanuit mijn maag:
 

Hey. In about 5 minutes, I’ma fuck with you a bit.”

Ik zei “shit!”

Het laatste dat je wil is diarree in een vliegtuig op 3,000 voet hoogte in dat kleine toilet met een rij mensen die staan te wachten en dan heb je je ding gedaan en stap je eruit en je weet dat er het komende uur niemand anders erin moet, maar er is een rij en dan gaat de eerstvolgende persoon erin en als ze klaar is loopt ze langs je heen en kijkt ze je veelbetekenend boos aan en moet jij je schouders verlegen ophalen van “ey when you gotta go, you gotta go” en loopt ze hoofdschuddend boos getraumatiseerd weg.

Die koffie moest m'n maag uit!

Nu!

Dus ik verliet de koffietent en begon rustig richting het openbaar toilet te wandelen, stak mijn hoofd soms in een winkel. De koffie had sindsdien nog niet weer iets gezegd en was nog niet met me aan het fucken, dus ik dacht misschien had ik me dat koffiestemmetje in mijn maag verbeeld. Dus ik wandelde op mijn gemak door.

Ik wilde nog een Tshirt kopen voor m’n jongste en die vrouw in de winkel bood me een quayabera hemd aan met zakken aan weerszijden op de borst en de heup en ik keek haar zo aan van “clearly you don’t know my son” en ik liep door, met mijn oor tegen mijn maag om te horen of die koffie nog wat zou zeggen. Hij bleef verdacht stil toen nog.

Werd ik staande gehouden door een strak kijkend kort ventje, zo’n Ghanese DEA agent type dat vriendelijkheid verleerd had. Hij liet me zijn pasje zien en vroeg “sir where are you traveling to?”

En net toen ik wilde antwoorden, zei die koffie 

hah! You thought i forgot about you eh”. 

En hij begon mijn binnenste te rampaneren, net een verveelde kat die met zijn nagels tekeer gaat tegen je nieuwe bank. Rrrats, rrratttss, rrraatttss, verschrikkelijk!

Ik greep mijn buik vast, knipte nog net niet voorover en worstelde eruit “Holland” .

“May I see your passport?” vroeg dat ventje en ik zei “sir, I really need to use the restroom” . Ik kon het witte bordje met het rode mannetje en het rode vrouwtje zien, met daaronder de deur naar verlichting en ik wees hem daarnaar.

Maar ik snapte ook dat voor hem niks meer verdacht was dan iemand die dringend naar het toilet moest op de luchthaven, precies op het moment nadat die hem gezien had. Hij keek me onbekommerd en zonder medelijden aan en bladerde rustig door mijn paspoort.

“Yo?” zei ik stil.

Hij keek me weer aan, vertrouwde het niet en zei “come with me sir” en bracht me naar een tafeltje waar drie vrouwen zaten, zijn leidinggevenden. Hij gaf mijn paspoort aan eentje en zei haar iets in het Twi.

Ze stelde me wat vragen die ik niet hoorde, want die koffie was echt nu aan het rommelen met mijn maag terwijl het gilde 

you feel me fuckin with you eh!” 

En ik droomde van de verlossing in het toilet, maar ik gaf automatistisch antwoord terwijl zij op haar gemak de naam in mijn paspoort aan het opzoeken was in een lijst met namen op een papiertje voor haar.

Ik zei toen veelbetekend met mijn hand op mijn maag “mam, i really gotta goooo” met nadruk op "goooo" en toen keek ze ongerust op en vroeg “what is wrong with you?”.

Ik zei “the coffee I just had is fucking with me.”

En toen vond zij dat een moment om dat met haar collega’s te gaan overleggen: “really? Can coffee do that with you?” en haar collega’s keken me allemaal argwanend aan.

Toen zei die koffie nogmaals 

I’m really fuckin with you now! I got you good!”

Maar ditmaal zei hij het luid als een boze satanische knor uit mijn maag en dat konden ze horen. Ze schrokken er allemaal van, alsof ik behekst was.

Zij keek dat eerste ventje aan en zei urgent  “show him where the restroom is.”

Ze keek me weer aan en zei nog poeslief "have a pleasant flight", met een veelbetekende knipoog.

Ik griste m’n paspoort uit zijn handen, gromde tegen hem “I know where it is” en haastte me weg.

Ik moet zeggen dat in al mijn reizen, ik nog nooit zulke schone toiletten gezien heb op een luchthaven … anders had ik een ander probleem.

Anyway, een half uur daarna was ik bevrijd en dartelde ik opvallend blij met veel fanfare langs die Ghanese DEA agents heen. Ze deden alsof ze me niet zagen.

Die koffie heeft me de hele eerste week na mijn terugkomst opgefucked. Grijnzend. Hij heeft zich echt zitten vermaken in mijn binnenste!

Toen ik weer op kantoor mocht zijn van mijn collega, vertelde ik haar deze tori. Ze keek me met droge Ghanese ogen aan en zei “Marvin …”

Ik onderbrak haar met “jaaaa, ik weet wat je gaat zeggen. Koffie wordt gemaakt van water en je hebt me gezegd dat ik geen water moest drinken dat niet uit de fles komt. You don’t have to make that point.”

Die droge Ghanese ogen bleven onverbiddelijk. (ik weet niet of je ooit droge Ghanese ogen gezien hebt; geloof me, kurk is nog jaloers.

Marvin, … “ zei ze nogmaals. “Ik heb je hier op kantoor nog nooit koffie zien drinken. En dan ga je naar Ghana en daar drink je koffie?”

Maw: omdat je lult!