Deal with it

Weet je wat ik me steeds meer realiseer de laatste tijd: hoeveel veiligheid en geestelijke rust en peace of mind van Zwarte mensen wordt afgepakt in deze wereld waar racisme, discriminatie, marginalisatie, nepotisme, dominantie en al dat soort spul, de normaalste dingen van de wereld zijn.

Denk er eens over na:

Dat we onze kinderen leren dat ze gegarandeerd wel eens met racisme en stereotypering te maken zullen krijgen; hoe we hen daarop voorbereiden. Praat met twee woorden tegen de politie, haal de Zwarte mannen bass uit je stem, draag geen hoodie, laat je broek niet van je kont hangen.

KEN JE PLEK!

Met andere woorden: doe geen dingen die je wil doen, want die kunnen je als Zwarte persoon tot een target maken. Dat is toch bullshit? Dat van je wordt verwacht dat je niet de persoon  bent die je huid, je afkomst, je ouders, je cultuur, je maken. 

Mijn hele leven lang al he. Als kleine jongen meemaken dat andere kinderen niet met je mogen en of willen spelen omdat je Zwart bent. Als tiener gezegd worden dat je haren korenti zijn en als horlogeveren gebruikt kunnen worden. Te horen krijgen dat je te 'vernegerd' doet en dat je blij mag zijn dat mensen met een lichtere huidskleur je wel om hun heen tolereren.

Zwarte meisjes die hun haar MOETEN straighten en kinderen van wie de locs afgeknipt worden door onderwijzers omdat locs niet horen op school. Docenten die ervan uitgaan dat je nooit zo goed zal worden als iemand anders in jouw vak, want hij is lichter van huidskleur, ook al is hij eigenlijk gewoon een fucking junkie! 

Mensen die je werk zien en niet willen geloven dat het van jouw hand komt. "Ik dacht dat je lichter van kleur was." Of, zoals een gevierde schilder me eens laatdunkend zei over een steengoed artikel dat ik over hem schreef: "het was zeker een hele slimme persoon die dit voor jou gedaan heeft." Asshole!  Maar hij ging ervan uit dat hij mocht want zijn huid was lichter van kleur en hij was daardoor alleen al gevierd.

Een voormalige vriendin die mij zes maanden geleden zei over m’n nieuwe hairstyle “You look like a bushman. Are you in the bush? Your standard has lowered?”. Omdat het kan. En die dan in de verdediging schiet wanneer ik haar zeg dat ze middenin van mijn kont mag kussen. 

Heb je enig idee hoeveel je van jezelf al hebt ingeleverd wanneer je aan een mede-Zwarte persoon kan zeggen “your standards have lowered” alleen maar omdat die besloten heeft om dat haar dat automatisch uit zijn hoofd groeit, te laten staan en niet te straighten? 

Wanneer wij zelf accepteren dat we een baan waarvoor we overgekwaliceerd zijn, niet zullen krijgen vanwege onze huidskleur? Of weten dat de chauffeur van de bus misschien niet zal stoppen omdat hij Zwarte mensen niet mag. Dat de persoon in de bus of in de Appie, of in de trein, of op straat zijn of haar tas beter zal vastpakken, omdat je naast hun bent. Mensen die in de muur van een lift willen wegkruipen of eruit sprinten omdat je erin stapt. 

Echt! Die vrouw in de Appie die naar haar winkelmand rende toen ik naar binnenliep en haar tas vastpakte en het tegen zich aanklampte terwijl ze me bang aankeek. Dat gebeurde echt. En toen was er iemand die op mij lijkt, die haar verdedigde: “ach zo bedoelde ze het zeker niet. Ze had misschien nog nooit een Zwarte persoon gezien.” We zijn geconditioneerd om zo weinig respect over te hebben voor onszelf dat je iemand verdedigt die iedereen als jij beledigt. 

Toen ik een keer een vrouw buiten zag doodgaan!, belde ik een keer aan bij de buren en ik zei “hey jullie zijn doktoren he. Er ligt iemand buiten dood te gaan. Misschien kunnen jullie helpen!?” Haar reactie: mij eerst niet herkennen als de buurman naar wie ze had opgeschept dat ze dokter is, en toen argwaan en toen “hoe weet je dat we doktoren zijn!?” Dus niet eerst horen wat ik zeg, maar eerst de Zwarte man zien. 

Toen ik een keer bij de andere buren aanbelde omdat mijn postpakketje bij hun was afgeleverd, schrok de buurvrouw heel erg van de Zwarte man in de deuropening en probeerde ze meteen de deur in mijn gezicht dicht te rammen. Die bitch groette ik dus ook nooit meer.

Een oud vrouwtje dat een klein jongetje naast zijn moeder ziet staan en liefkozend zegt “wat een mooie zwarte piet ben jij!” 

Weet je hoeveel van je veiligheid dat van je afroomt? Wat het van je zelfverzekerdheid kan afpakken? Van dit onschuldige kind neemt dat nog niet eens weet wat racisme is, maar later snapt dat dat akelige ouwe kreng hem gewoon als minder zag. Waardoor hij dus opgroeit met haat in zijn hart tegen mensen als zij en de wetenschap dat hij harder moet rennen om misschien even ver te komen als haar kleinzoon. Ook al is hij slimmer dan die over ‘t paard getilde piemel aan wie iedereen altijd gezegd heeft dat hij een allesbevredigende brandslang is. 

Maar daar wordt dus van jou als Zwarte persoon verwacht dat je mee leert leven. Het hoort erbij. De gedachte dat je elk moment op een manier kan worden behandeld die je diep zal krenken. Die subtiele non-verbale kofu die als een onschuldige grap ingepakt is? Die raakt even hard als dat schrijnend stuk racisme dat je voor de voeten wordt geworpen zodat je eroverheen struikelt. 

"Vat het niet zo zwaar op; laat het van je afglijden," zeggen mensen je die het nog nooit hebben meegemaakt.
"Wat doe je dan in die mensen hun land?" vragen anderen je die een bom niet eens zouden horen afgaan ook al stonden ze erop. Alsof je het waar dan ook verdient om racitisch behandeld te worden.
"Kom terug naar Suriname," zeggen anderen dan weer die hun buurman stiekem een k..lie noemen en door hem publiekelijk als een k.fr. worden aangeduid in dit harmonieuze land waar van de Marron VP een cartoon wordt gemaakt waarin hij een apenstaart heeft.

Het zijn die mensen die me appen om me er vingerwijzend op aan te spreken dat ik teveel over Zwarte dingen schrijf … en niet doorhebben dat het hun dus irriteert dat ik veel over mezelf schrijf ...omdat ik veel van mezelf hou. En zich niet afvragen of ze me ook zouden aanspreken wanneer ik veel schreef over alle andere mensen op aarde. Die onder mijn LinkedIn profiel schrijven dat ze vroeger toen ik "gewone dingen" schreef wel respect voor me hadden, maar nu niet meer. Die eigenlijk willen dus dat ik mezelf veracht en het vreemd vinden dat ik mezelf niet evenveel haat als zij.   

Hoe vaak lezen we niet over advocaten en rechters en parlementariers en doktoren en piloten en generaals en ga zo maar door, die niet het respect krijgen dat hoort bij de job waarvoor ze keihard gezwoegd en gestudeerd en gevochten hebben?

Die burgemeester die vertelde dat een gewone pietje boerenlul niet wilde geloven dat zij werkelijk de burgemeester was; terwijl zij daar stond met die fucking ambtsketting om haar hals.

Die advocaat die vertelde dat hij regelmatig door rechters naar de beklaagdenbank wordt verwezen.

Die dokter die van zijn patient de vraag krijgt wanneer de dokter eindelijk komt.

De piloot waar de passagiers argwanend naar kijken.

Die levensreddende verpleger naar wie de doodzieke patient gilt "blijf van me af met je zwarte poten!"

Ignorance is bliss, zegt men. Onwetendheid is geluk. 

Bullshit! zeg ik.

Onwetendheid is een keus. Ignorance is a choice

Is het eerlijk dat je leert over racisme heen te stappen en het te negeren en te accepteren? Is het eerlijk dat er van mensen als ik constant word verwacht dat we maar inleveren omdat de wereld is zoals hij is? Dat we als een kromgeslagen lijf waar we mee hebben leren lopen, door het leven gaan, ons constant verder aanpassend aan de nieuwe zooi die de wereld zal verzinnen om ons nog minder ademruimte te geven.

Ik doe er niet meer aan mee.

Dit hier, wat je ziet wanneer je me tegenkomt, is wat je krijgt.

Deal with it!

Mijn veiligheid, m’n peace of mind, m’n rust om te zijn wie ik ben in de huid waarin ik geboren ben op deze aarde waarop ik evenveel recht heb als iedere andere persoon die er ook op leeft … die zijn me heilig.

So niet sorry voor het ongemak dat je voelt wanneer je om me heen bent.

Daar sorry voor zijn zou schrijfruimte in beslag nemen waar ik liever andere mooie dingen mee doe. Dus piss off met die verwachting.

Wilde ik even zeggen.