Afbeelding
De overwinning is eeuwen geleden al voor ons behaald
29 juni 2024 - 10:12
Het voert allemaal terug naar de slavernij, toen Europeanen uit pure hebzucht Zwarte mensen uit Afrika gingen stelen.
Je zou eens in de kerkers van de forten moeten rondlopen waar Europeanen Afrikanen verhandelden. Mensen werden soms maandenlang in de complete duisternis gedumpt, soms met honderden in een ruimte van maar een paar meters in omtrek. Ze stonden dag in en dag uit in een kniehoge brij van poep, urine, braaksel en andere menselijke uitwerpselen, waar ze ook in sliepen, aten en zelf poepten. Mensen gingen dood in die shit en hun lichamen werden soms dagenlang niet verwijderd.
Onze voorouders overleefden dat.
En dan was de helse boottocht naar Suriname of de eilanden nog niet eens aangevangen. Die overleefden zij ook.
En toen moest hun nieuwe leven als totslaafgemaakte nog beginnen. Ook dat overleefden zij.
Die Europeanen gingen er echt van uit dat zij onze voorouders zouden laten werken totdat die er dood bij neervielen. Dat die Afrikanen alles zouden overleven dat op hen werd afgegooid hadden ze niet voorzien. Dat wij vandaag hun nakomelingen zouden zijn had men niet zien aankomen.
Daarom bestaan wij.
We horen er niet te zijn, maar we zijn er.
Dagelijks.
En dat irriteert sommigen van die racisten.
Mateloos!
En we gaan niet weg.
Want we mogen er zijn. Het is ons recht.
Iemand stuurde me deze week een filmpje waarin Oprah Winfrey in een extreem racistisch stadje racisten interviewt.
“Wij willen hier geen niggers!” zeggen de geïnterviewden, met klemtoon op de harde r.
Oprah Winfrey in Forsyth County, Georgia, in 1987 where no black person had lived in since 1912 (75 years). pic.twitter.com/qJLbQ9BZJO
— AFRICAN & BLACK HISTORY (@AfricanArchives) June 26, 2024
Oprah wist welk gevaar ze liep in het stadje en vertrok dan ook voordat de zon onderging.
Maar ze was er geweest.
Omdat ze er mocht zijn.
Iedere Zwarte persoon kent die momenten dat je ergens aankomt waar je in de minderheid bent en jij je onveilig voelt. De vijandigheid hangt metersdik in de lucht. Hebben we niet om gevraagd, hebben we niet verdiend, maar het gebeurt gewoon.
Je hebt dan twee keuzes: 1. Je zet je rug recht en loopt trots rond omdat je weet dat je er mag zijn, of 2. Je vertrekt.
2 doen we nooit!
Dat deden Surinamers ook niet in de jaren zeventig, net na de onafhankelijkheid van Suriname. Ze kwamen met duizenden naar Nederland en liepen tegen een blinde muur van racisme aan. Men wilde hen niet hier hebben!
Ik voelde me in het begin zo verloren, alsof ik op een andere planeet terecht was gekomen. Witte mensen die je voortdurend aankijken, je racistisch benaderen enzovoorts. Je zocht elkaar op,’ vertelt activist en filmmaker Andre Reeder, terugdenkend aan deze tijd, aan De Correspondent.
— Afro Magazine (@_Afromag) June 29, 2024
Maar nergens in het artikel komt de gedachte aan vertrekken ter sprake. Ze wisten dat ze er mochten zijn.
Het irriteerde de racisten mateloos, maar die Surinamers bleven.
Omdat ze wisten dat ze er mochten zijn.
Het was hun recht!
Denk eens aan die prodo waka op 1 juli. Onze voorouders, net vrij uit het juk van de Europeanen, gingen vol gepaste trots in hun mooiste gewaden paraderen langs de grote winkelruiten in Paramaribo, om van hun pracht te genieten.
Zie je hen lopen zo van “kijk me!?” terwijl ze allerlei odo riepen, subtiel naar iedereen die dacht dat ze er niet zouden zijn.
Maar ze waren er.
En ze mochten er zijn.
Ze waren prachtig!
Ze hadden overwonnen.
En dat deden ze voor ons.
Zodat we ons eigenlijk niet moeten bekommeren met racisten.
Dat is hoe ik de overwinning op Tweede Kamervoorzitter Martin Bosma bekijk.
En die zwakke laatste stuiptrekkingen van dat lijk dat zijn partijvoorzitter is.
Absoluut mooi dat wij hebben voorkomen dat hij niet komt waar hij niet hoort.
Dat deden wij vanuit uit onze kracht.
Maar geloof me: onze ouders en voorouders hebben deze overwinning eeuwen geleden al voor ons behaald.
En wij behalen hem dagelijks opnieuw, gewoon door er te zijn.
Door rond te lopen op plekken waarvan zij vonden dat die niet voor ons waren. Zo van “kijk ons!”
Dàt is hun probleem.
En het is alleen hún probleem!
Wij gaan niet weg.
En we blijven overwinnen!
Marvin Hokstam
Hoofdredacteur
Marvin (HOX) Hokstam journalist, schrijver, educator, habituele dingen-op-hun-kop gooier en uitgever van AFRO Magazine.