De inspiratie van Goddess In-ter-Action

Door Luus Malbons

Vrijdag 22 april lijkt voor velen al weer zo lang geleden, maar voor mij is het nog steeds een inspiratieput om de tweede Editie van Goddess In-ter-Action mee te vullen.

Voordat ik wat meer vertel over het thema van de tweede editie, neem ik je graag nog even mee terug naar 22 april, deze bewogen avond die zoveel inspiratie heeft opgeleverd. Het was volle maan, en zij die de invloed van de volle maan kennen weten hoe crazy alles kan worden wanneer zij haar rondheid toont. En crazy werd alles.

Overdag werd er nog de laatste hand gelegd aan de laatste voorbereidingen. Zo moesten er nog bloemen worden gekocht, T-shirts worden opgehaald bij de drukker, regiestoelen uit Amsterdam, quotes en vragenkaartjes, stof voor de aankleding, zo op het oog wat kleine dingetjes. Volgens de planning van het draaiboek, moest dit te doen zijn. Maar zoals ik al zei, het was volle maan.

De rit naar Amsterdam om de regiestoelen op te halen ging helemaal goed. Lekker vroeg in de ochtend reed ik, al meezingend met India Arie, op een fileloze snelweg  rustig heen en terug. So far, so good. Doordat alles zo soepeltjes verliep had ik wat extra tijd over die ik graag benutte met het scoren van een schoentje.

So, i did.

In mijn zoektocht naar het schoentje, maat 37 maakt dat je nog in verkleinwoorden mag spreken, kwam ik nog een aantal mensen tegen die ik nog even snel een flyer toestopte met de woorden: “Ik weet dat het kort dag is, maar doe eens gek en spontaan. Het wordt een leuke avond.” Ondertussen tikte de tijd gewoon rustig door, en het beetje extra tijd dat ik in eerste instantie over had was voorbij. Op! Dat had ik door de gezellige flyergesprekjes niet doorgehad.

En voor de record, flyeren op de grote dag zelf stond niet in het draaiboek!

Tegen de tijd dat ik door had over mijn tijd heen te zitten, begon mijn hart al sneller te kloppen. Ik liep een uur achter op schema. Snel, mijn hulptroepen inschakelen. You know, you got to have a back up plan. Ik had niet persé een plan, maar wel een back-up.

Wij samen naar Schiedam om stof te halen, dat viel mooi samen met het ophalen van de quotes en vragenkaartjes. Dacht ik, maar eenmaal aangekomen bleken de vragenkaartjes wel klaar maar de quotekaartjes niet. Okay….mogelijk kon ik die ergens anders oppikken, maar dat zou ik nog horen. Okay…mijn hart…de tijd…zij hielden een loopwedstrijd. De één leek nog sneller te gaan dan de ander.

De planning was om na Schiedam gelijk door te rijden naar Wi Masanga voor de aankleding en opvangen van de vrijwillers, route technisch was dit ook het meest logisch. Om wat tijd te besparen besloten wij te splitsen. Ik bleef in Wi Masanga terwijl zij, mijn back-up, de t-shirts en kaartjes ophaalde. In de tussentijd kon ik samen met de vrijwilligers vast de zaal aankleden.

Wij hadden wat mooie stoffen gescoord in de chakrakleuren, ik zag het al helemaal voor me. Wat ik niet voorzag was wat er in het komende uur zou gebeuren. Mijn telefoon stond roodgloeiend, telefoontjes, appjes, social media berichtjes van mensen die mij heel veel succes toewensten, maar het onverhoopt niet meer zouden redden om aanwezig te zijn. 

Mijn hart klopte in mijn keel, zou er wel iemand komen? Wat als de zaal helemaal leeg zou zijn? Ojee.. Ik zag de aankleding niet meer zo scherp voor me en verloor mijn concentratie. Op dat moment belde er een vriendin van mij: “Hey Luus, waar ben jij? Heb je hulp nodig?”  Moet er nog iets worden opgehaald?  Zeg het maar.” Het enige dat ik kon uitbrengen was, nou weet je…de aankleding  lijkt een probleem. “Maak je niet druk, ik stap nu in de auto. Ik zie je zo.”, was haar reactie.

Eén zorg minder, maar een andere zorg erbij. Sh.t, waar is de techneut? De sound set zou er tussen zes en zeven uur zijn. Zonder sound kon de zangeres haar ding niet doen. Ondertussen kreeg ik weer allerlei succesberichten, terwijl ik mijn telefoon wilde verplaatsen zag ik een gemiste oproep van de cameraman. Naar onderbuikgevoel. Net op het moment dat ik wilde terugbellen kwam mijn vriendin binnen en twee stappen na haar mijn vrijwilligers.

Zij bracht mijn focus weer terug naar de kern van de avond en begon direct aan te pakken. Ook mijn andere sister met haar kleine kokkin, die overigens voor heerlijke hapjes heeft gezorgd, kwam binnenlopen. Mijn schema, zoals gepland in het draaiboek was niet meer. En als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog een afmelding van een panellady. Ik weet dat zij dit niet voorzien had, toen besloot ik het los te laten.

Whatever happens happens.

De avond liep richting de inloop, de zaal was intussen op orde. Mijn back-up heeft mij enorm uit de brand geholpen door alles op te halen waar ik geen tijd meer voor had. Het was tijd voor mijn eigen aankleding en versiering. In ieder geval was ik geslaagd voor het schoentje waar ik naar op zoek was. In de toiletruimte deed ik nog een kort gebed, ademde ik diep in en uit en besloot ervoor te gaan. Uiteindelijk was het een geweldige avond.

Met een klein clubje hebben wij uiteindelijk in cirkelvorm geluisterd naar antwoorden van de panelladies op vragen zoals: Hoe begin jij jouw dag? Wat betekent vrouw zijn voor jou? Waar put jij kracht uit? Het publiek was ook heel open in het delen van ervaringen.

Het thema (Zelf)Vertrouwen is een rode draad in het leven van een vrouw –ook voor mannen, overigens- en staat en valt met alle successen in jouw leven. Of wij het nu hebben over slagen in relaties, op werkgebied, op sociaal vlak, zonder zelfvertrouwen gaat alles moeizamer. Het was mooi om te horen hoe iedereen er zo voor open stond om eigen ervaringen op verschillende vlakken te delen en open te staan voor -en te leren van- de andere aanpak die een sister Goddess erop nahield.

Naast de mooie gesprekken hebben wij ook mogen genieten van de mooie gedichten van B-Nice. Wauw, wat een talent! Haar gedicht ‘VROUW’ heeft ons allen geraakt, je kon een speld horen vallen. Het was een mooie avond!

Valerie Linger die ons, ondanks het ontbreken van de sound, toch een mini-concertje heeft gegeven bracht ons tot een prachtige afsluiting van de avond. Ik kijk tevreden terug op een geslaagde avond.   

Een speciale dank gaat uit naar: Specially Malbons die heeft gezorgd voor de promofilmpjes, Peggy Bouva mijn back-up in all times, mijn planning en control sister Saskia Kingsale, mijn hulptroep en  spiritual line Rosey Andrade, mijn luisterende oortjes en mental supporters Darren & Nafayah, mijn kleine kokkin Ayana Sambo, mijn mini me Destiny, de medewerkers van Wi Masanga voor het meedenken, Mara Michels voor de publiciteit en AFRO Magazine voor de ruimte om mijn verhaal te doen.

Verder bedank ik iedereen die zijn of haar support heeft getoond op welke manier dan ook!

Ik hoop jullie 2 september massaal te zien bij het volgende thema: SEKS, haal jij eruit wat jij erin stopt?

Liefs, Luus