In de expo "BENEDICTIO IV : MIGHTY ECHO OF THE RAINFOREST – REVELATIONS OF THE GUIANAS" is het regenwoud respectvol in Delft

IK was altijd in het bos toen ik een jongen was.

We woonden op de rand van het ervan; het was ons huis en honderd meter verderop struikgewas met vlijmscherpe bladeren die ondiepe wonden kerfden in je benen die licht jeukten/brandden wanneer je ging douchen; en dat liep over in dichtbegroeid tropisch woud.

Enorme boomreuzen hulden alles in een klamme duisternis, maar het was vertrouwd en veilig want het was wat we hadden. Ik kon me niks voorstellen bij die betonnen jungle die ik tegenwoordig thuis noem. Het was ik, mijn hond en het bos.

Soms kwam je een wild dier tegen; een hert of een agouti die wegflitste, een paska bosduif die meer van jou schrok dan jij van hem, maar jou met een hartaanval achterliet wanneer hij plotseling wegfladderde.

En slangen. Een keer was ik door het struikgewas aan het wandelen, toen er ineens een enorme grijze slang zijn gigantische vierkante kop boven het gras uitstak, me een paar secondes aankeek met een blik alsof ik hem stoorde. Zijn gespleten tong kwam er even uit. Toen dropte hij zijn kop weer in het gras en gleed weg. Rittss rittss hoorde ik nog en ik kon zeker een halve minuut lang geen stap verzetten, zo erg was ik van die ontmoeting geschrokken. Het is meer dan 35 jaar geleden, maar mijn hart klopt er nu daar ik me het herinner, weer van.

Het was net een grote supermarket vol vers fruit, van wilde bessen tot grote trossen maripa. Oohh en batbat! Kleverig, maar zoet zoals alleen batbat zoet kan zijn.

We wisten welke boom de lekkerste maripa had en wanneer de trossen precies rijp waren om te gaan oogsten, alsof wij hun geplant hadden.

Om de tros te halen uit de oksel van de maripatak, moest je volgens een wiskundige berekening een boom die ernaast hing omhakken zodat die op de maripa boom viel en kon je erin klauteren ...

Kwaad dat we waren wanneer een of andere idioot de maripaboom omhakte; je offert toch niet een hele boom op voor een tros! Het bos was van ons en het deed pijn wanneer iemand het niet respecteerde.

We hadden nooit hengels thuis, maar we visten bijna iedere dag. Het enige dat je nodig had was het visgerei -touw, dobber en haak; het bos zat vol perfect dunne rechte hengelstokken waar je telkens een nieuwe uit kon kiezen.

En wat je ving at je. Die smalle kreekjes met zwart koud water dat op Coca Cola leek, zaten tjokvol pataka, walapa, datra, krobia, sommigen zo groot als je hand.

Soms bakten we ze het in het bos meteen al. Het was ons thuis.

Vandaag was ik er even. In Delft.

De tentoonstelling "BENEDICTIO IV : MIGHTY ECHO OF THE RAINFOREST – REVELATIONS OF THE GUIANAS" in Prinsenkwartier waarvan Natasha Knoppel de Curator is, brengt je eerst langs een prachtige collectie schilderijen en andere werken van topkunstenaars uit Guyana, Suriname en Frans Guyana, die allemaal het thema regenwoud uitbeelden, maar het was de laatste kamer die het hem voor me deed.

"Would you like to see a virtual reality presentation about the rainforest? It's a beautiful experience." werd me gevraagd. Er werd me een headset aangeboden en ik was een beetje terughoudend want ik word zeeziek van die dingen, maar dat ga ik niet gewoon zomaar vertellen aan iedere vreemde.

"I grew up in the rainforest,." pochte ik, maar de dame hield voet bij stuk "then it should feel nostalgic." En ze wees me hoe ik dat dat ding op mijn hoofd moest strappen.

En ik was weg. Ik daalde neer uit de hemel door het bladerdek en stond op de grond vol gedroogde bladeren tussen de bomen. En en werd aangesproken door een inheemse man die me tien minuten lang op een toer door het soort woud bracht waarin ik vroeger speelde.

Als een idioot liep ik met hem mee en botste tegen een tafel aan, dus ik bleef maar staan voordat ik van de trap af donderde.

Sta je dan daar als een van die trackers uit die film van Riddick, virtuele schoonheid die op duizenden kilometers afstand is, te bewonderen terwijl er als een lolo ongecontroleerd oeehtjes en aaahhtjes uit je mond komen. Ja hoor, tuurlijk wilde ik een liaan vastpakken. Lolo.

Maar kammenieschele wat andere mensen dachten, want echt, wow.

Luister dan; ik kan het hele verhaal vertellen en mijn woordkunst gebruiken om je mijn hele wandeling door het would ook te laten meemaken, maar hoe goed ik het ook zou vertellen, het zou geen recht doen aan wat de natuur gecreeerd heeft. En wat de filmploeg produceerde zodat jij hier in Delft kan meemaken hoe mooi het daar is.

Ik kan het je alleen maar aanraden.

De expo "BENEDICTIO IV : MIGHTY ECHO OF THE RAINFOREST – REVELATIONS OF THE GUIANAS is sinds afgelopen weekend open in Prinsenkwatier, Sint Agatha plein 4 in Delft.

Geloof me op mijn woord; het is de moeite waard.

Of nee, geloof me niet op mijn woord; Ga het zelf zien.