Code switchen kan ik niet

Ik loop al enige tijd rond met de term “don’t push it” in mijn hoofd rond. Hij impliceert dat je niet tegen iemand -in de meeste gevallen een autoriteit- aan moet duwen, ook al is het om te krijgen wat je wil. Vaak is het terecht, maar denk er eens over na; als je nooit duwt, hoe weet je hoe ver je kan gaan? Als niemand ooit duwde was alle space op aarde toch nog steeds aan één groep op aarde toebedeeld?

Ik duw!

Ik duw shit omver.

Code switchen kan ik bijvoorbeeld niet.

De gedachte daaraan alleen al geeft me de creeps. Dat ik het zou moeten; dat het van me verwacht wordt, irriteert me mateloos.

Vorige week bijvoorbeeld, raakte ik tijdens een internationale vergadering in gesprek met een dame die eens voor een organisatie in Nederland gewerkt heeft. Ik had eens met hen te maken voor AFRO Magazine en maakte daarover een opmerking. Zij grimaste bij de gedachte dat ik met mijn magazine veel aandacht besteedde aan racisme.

“Maar in Nederland is het toch niet zo erg gesteld met racisme? Neem Frankrijk nou eens,” begon ze en ze stopte abrupt toen ze de donkerwolk zag verschijnen op mijn gezocht. “Ga je echt het ene racisme vergelijken met het andere?” vroeg ik.

Maar ze was vastberaden om me te leren wat ik niet wist over mezelf; dat ik niet wist waar ik het over had … ook al had ik het over mijn eigen ervaringen.

Ach, ik heb met zoveel Surinaamse mensen te maken gehad toen ik in Nederland woonde. Ze zijn allemaal zo goed geassimileerd.”

Mijn wijsvinger priemde toen ineens ongeremd naar haar gezicht, voordat ik het doorhad. Mijn stem werd berekenend, net zo priemend als die vinger in haar porum. “En dat is precies waar het om gaat,” zei ik gepassioneerd.

“Omdat mensen geassimileerd zijn, zich hebben leren aanpassen aan die gemeenschap waar ze in wonen, betekent niet dat ze tevreden zijn met die bullshit die die gemeenschap hen regelmatig opdient. Dat is waarom mensen jarenlang niet doorhadden dat Zwarte mensen een hekel hadden aan zwarte Piet en ze eigenlijk hun buurman Jaap wilden wurgen iedere keer als hij zich zwart had geschminkt en op straat ging staan capriolen! Waarom moet ik me aanpassen, de natuurlijke bass in mijn Zwarte mannenstem intomen, alleen maar omdat sommige mensen niet weten hoe ermee om te gaan? Veel van die mensen waar jij het over hebt, hebben geaccepteerd dat ze niet tegen het systeem aan moeten duwen. Dus duwen ze nooit en denk jij "wat een goeie Zwarte mensen." Maar zijn ze zichzelf? Assimileren, aanpassen is een one-way street.”

Toen zag ik dat de hele tafel ons zat aan te kijken. Tja. Ik codeswitch niet en dan moet je maar niet met mij beginnen over je ex-baan die mijn vraag om hulp om marginalisatie te bestrijden eens geweigerd had.

Zij ontweek me de rest van de conferentie dus.

Ze wist nu dat ik juist duw waar tegen me gezegd wordt "don't push it"