Afbeelding
Mijn avontuur in Ghana begon voordat mijn bezoek aan Ghana echt begon
27 juni 2024 - 22:14
Het is inmiddels al weer een maand geleden dat ik naar Ghana reside, voor een meeting met een organisatie in Bolgatanga in het noorden van het land, op de grens van Burkina Faso. Om daar aan te komen zou ik de volgende ochtend na mijn aankomst meteen doorvliegen naar Tamale en dan met de bus door naar Bolgatanga.
Voordat ik vertrok zei m’n fixer nog aan me “Marvin stuur me een foto van jezelf, zoals je gekleed bent, zodat ik dat aan de chauffeur kan geven die je zal oppikken.”
Doe ik dus. Zwart T-shirt, blauwe jeans.
Boem!
Zes uren vliegen. Lichtjes, lichtjes, lichtjes, miljoenen lichtjes verwelkomen je in Ghana wanneer het vliegtuig landt in Accra om 21u ’s avonds.
Ik doe m’n telefoon aan en ping!: een email van Africa World Airlines (AWA). “Je vlucht van morgenochtend naar Tamale is geannuleerd.
Shit! Plan B! AWA kantoor vinden en de wereld bewegen om toch nog te vertrekken. Ik heb een afspraak!!
Langs de immigratie, koffers gevonden, loop naar buiten en sta heel opvallend in het midden van de aankomsthal, maar niemand die me aanspreekt dat hij m’n chauffeur is.
Ik bellen naar de fixer, maar die sliep al of zo. M'n chauffeur zou me de volgende ochtend bellen met allerlei excuses en hij en ik raakten later nog goed bevriend.
Maar op dit moment, nu daar ik hem nodig heb, was hij er niet!
Het begint al goed.
Marvinistisch.
Tyuri.
In de verte zie ik een kantoor van AWA, dus ik duw m’n koffers ernaartoe, wanneer een taxi chauffeur in taxi uniform me aanspreekt. “Kan ik je helpen?”.
Hij hoort me aan en adviseert “pak een hotel hiertegenover de luchthaven, dan kom ik je morgenochtend om 6u oppikken en dan help ik je op de eerste vlucht naar Tamale te komen.”
Dat lukt; lang verhaal kort. De volgende ochtend zit ik op de vlucht.
Ik doe nog wat werk op m’n laptop en wanneer we landen steek ik die in het tasje achter de rugleuning voor me.
Eenmaal in Tamale sprint ik de kleine luchthaven uit en pak een minibus naar Bolgatanga.
Afbeelding
Sjeeses het is heet! Alsof de zon op een meter afstand van je is, zo heet.
Ik heb gezweet op plekken waarvan ik niet eens meer wist dat die konden zweten. Het gutste uit poriën die de afgelopen tig jaren niet gewerkt hebben. Die poriën weten niet eens meer dat ze poriën zijn.
Ik paste met mijn 1.92m lijf maar net op de beste stoel helemaal achterin de minibus, en beleefde daar de mooiste rit ooit. Drie uren lang hobbelden we noordwaarts. Wat een prachtig gebied hebben ze mijn voorouders van gestolen!
Ik keek mijn ogen uit. Voor mij zat een politieagent met het grootste vuurwapen dat ik ooit gezien heb. “Reis jij altijd zo rond?” vraag ik hem. “Ja, wanneer mijn baas op de weg is, is het mijn taak om vooruit te reizen voor zijn veiligheid.” Ik heb niet gevraagd wie zijn baas was, maar ik voelde me ook veilig.
Ik kom aan bij mijn afspraak, heb een paar succesvolle meetings en ga dan dineren bij Aphro Chill restaurant met Maxwell, een van mijn gastheren.
Maxwell en ik hadden meteen een klik. Hij was voor mij “my young brother” en ik was voor hem “my Marvin”.
Toen ik aan hem werd voorgesteld zei hij terloops “oh dus jij bent die gast die zou komen.”
En wanneer we aan de dinnertafel zijn en hij letterlijk niks overlaat van die gegrilde tilapjia (zelf de kop ging op), vertelt hij: “Mijn vrouw had me gezegd dat je zou komen. Gisteren zei ze dat iemand van ver naar ons kantoor zou komen en dat we samen iets geweldigs zouden doen. Ja, mijn vrouw ziet dingen. Ik weet niet waar ik haar aan te danken heb. Maar jij bent dus die guy die zou komen.”
Ik ben met stomheid geslagen.
Hij laat me om 8u ’s avonds in het donker nog het mooiste traditionele dorp zien dat je je kan voorstellen; we drinken nog wat samen en dan zet hij me rond 10.30u bij m’n hotel af.
Afbeelding
Ik steek m’n hand in m’n rugtas om nog even naar een film te kijken op m’n laptop om te unwinden na zo’n enerverende dag …. en m’n hand kan niks vinden.
Ik weet het meteen. M’n laptop is in het vliegtuig gebleven, in het tasje in de rugleuning van de stoel voor de mijne.
5 seconden paniek, maar meteen terug naar rationeel!
Plan B! Het kantoor van AWA bellen, maar dat heeft geen zin want het is fokking 11u ’s avonds. Shit fokk.
Dan maar gaan slapen.
Ik werd zeker 5 keer wakker van de zorgen! Wat als ik het niet terugvind? wat als het teruggevlogen is naar Accra? Nee, de luchtvaartmaatschappijen halen vliegtuigen altijd leeg voordat ze weer vertrekken. En dan viel ik weer in slaap om dan weer wakker te schrikken. Ja maar wat als een andere passagier het gepakt heeft? Zo ging het de hele avond door!
De volgende ochtend ging ik meteen bellen, maar ik kreeg niemand te pakken die me kon helpen.
Kwam Maxwell me halen om me terug te brengen naar kantoor voor de finale meetings voordat we contracten gingen tekenen. Hij is meteen ongerust, maar is er ook zeker van dat het goed komt.
“Ze hebben het vast en zeker voor je achtergehouden op de luchthaven in Tamale. Weet je wat? Ik breng je naar de luchthaven want ik wil met m’n eigen ogen zien dat jij je laptop terugkrijgt.”
Ik zeg "ok deal, maar ik gooi je tank wel voor je vol"
Boem! We gaan.
Drie uren terug naar Tamale, langs de mooie gebieden in Maxwell z'n 15-jaar oude Hyundai. Geen airco! Maar ik ben dankbaar voor my brother.
En als we een uurtje rijden zegt hij "hey ik hoor iets aan mijn auto. Komt uit de motor."
We stoppen, kijken onder de hood en zien niks.
Hij stapt schouderophalend weer in en we gaan door; springt plotseling een politieagent de weg op bij een van de tientallen politiewegversperringen.
“Stoppen!” gebaart hij en ik denk shit want ik heb verhalen gehoord over politiemannen in Ghana die je stoppen om je een boete te geven voor niks, die je meteen moet betalen. Maar hij is vriendelijk.
We stappen uit en terwijl ik de overdadige akam in zijn gezicht bewonder, vertelt hij in de taal van Maxwell dat er iets onder de auto over de weg schraapt. Yep, die plastic bescherming onder de motor is losgekomen. Had ik ook ooit eens met een auto in Suriname. Het vonkte.
We proberen het meteen te fixen, maar lukt niet.
Dus rijden we door en we stoppen bij een automonteur langs de weg; die fixt de bescherming snel. Ik koop nog een paar zakjes water, giet wat over m'n hoofd terwijl ik kennismaak met een paar meisjes in een roadside kleermakerstraineeship.
Afbeelding
"Bent u een pastoor?" vraagt een van ze, en ik kom niet bij! "Kerken branden af wanneer ik binnenloop".
En we gaan door. De klok op Maxwell zn dashboard zegt dat het inmiddels 12.30u is en ik moet om 17u terugvliegen uit Tamale naar Accra.
Het is 13u volgens Maxwell z'n dashklok, en we hebben nog een half uur te gaan, lig ik te dommelen want we hebben alle mogelijke tori al met elkaar besproken, wanneer ik wakker schrik van een luide knal.
BANG!!
En dan flopflopflopflop.
Maxwells linkervoorband is gesprongen!
OMG ook dit nog!
Ik heb inmiddels door dat Maxwell nog minder als ik af weet van automotoren en dat soort techniek. En ik weet weinig. En ik zweet me te pletter in mijn nette kleren en ik houd niet van het bandenverwisselenvooruitzicht.
Maar uit het niets is er ineens een jongen van een jaar of 17 naast ons op een fiets, zo’n oma ding met een rieten mandje voorin. “Kan ik jullie helpen?”
Maxwell wijst hem waar de krik en reservewiel zijn en ik zeg hem nog “zet die krik op de juiste plek daar!” en wijs hem die plek, want ik had zo’n vermoeden dat hij een welkome beunhaas is.
En yep, hij doet niet wat ik zeg en halverwege valt die hele auto van de krik af.
Fokk weer!!
“Deze gast weet niet wat hij aan het doen is" zucht ik naar Maxwell, maar die heeft overduidelijk ook nog nooit in z'n leven een band verwisseld.
Ik neem dus over met mijn geringe autobandenwisselkennis.
“Ga daar een van die grote stenen halen. Die zetten we onder de auto en dan krikken we hem goed,” zeg ik aan het ventje en hij probeert natuurlijk een enorme rots te pakken die zelfs een olifant niet zou kunnen tillen.
Mijn ogen rollen uit hun kassen. “Niet die! Die andere! Die kleinere!”
Mi gado.
Maxwell vertaalt wat ik gil.
Afbeelding
Anyway, na een paar liters zweet heb ik het reservewiel er zelf op gedaan.
Maxwell moest al die tijd toevallig heel dringend bellen.
En wij rijden door naar de luchthaven, komen daar aan rond 13.45.
En wow! Mijn laptop was gevonden.
Ik was zo gelukkig.
Ik wilde iedereen van AWA knuffelen! Zij blij dat ik zo blij ben!
“Volgende keer checken voordat je uitstapt meneer,” wil die vent me nog leren, maar dat ging net een beetje te ver. "Chill brada!"
Afbeelding
Ik kijk Maxwell aan. “Ik wil een nieuwe band voor je kopen! Je hebt me naar hier gebracht en dat hoefde niet. Dat is het minste dat ik voor je kan doen.”
Hij zegt ok, noemt de prijs en steekt z'n hand uit voor die duku, maar ik zeg “ik kom met je mee. Waar is het?”
Hij zegt tien minuten rijden van hier in het stadje van Tamale. Ik zeg "we hebben nog tijd. let’s go!"
De gast van AWA komt nog naar de auto achter me aan: “meneer ik raad je af om te vertrekken van de luchthaven. Je bent eenmaal hier, blijf hier!”
Ik zeg “nee het is maar tien minuten, ja toch Maxwell?”
Die zegt ja.
Zucht.
En van sommige mensen moet je weten dat wanneer ze zeggen 10 minuten rijden, dan is het een half uur.
Dat half uur is dan ook voorbij wanneer we bij de bandenreparatieplaats aankomen.
En daar keek ik mijn ogen weer uit. Want hier in het westen gaat je wiel in een elektrisch apparaat en klingklang, je band is eraf, klingklang nieuwe band erop, psjjjjj lucht erin en je bent in een paar minuten weer weg.
Niet bij deze roadside gasten hoor. Nope! Alles gaat met de hand. En met de voet. Ingenieus hoe ze de apparaten die ik als elektrisch ken hebben omgebouwd om met de hand te worden bediend.
En niemand heeft haast. Deze gast had het minste van iedereen. De eerste band past niet echt en dus deed hij die handenarbeid een tweede keer. Op zn gemak. Ondertussen onderhandelen met Maxwell voor de beste prijs, terwijl hij allerlei koetjes en kalfjes uitleedt met mensen die even erbij stoppen.
Ik heb er geen erg in, want ik bewonder een groepje jongens van een jaar of 11 die hij om zich heen heeft verzameld. Ook een soort traineeship. En zij masteren het. Eentje was de band aan het lappen van de Yamaha 50cc scooter van een jonge vrouw. Hij ging net zo ervaren te werk als die oude werklui die ik kende van vroeger die het werk on the job hadden geleerd. Het enige dat ontbrak was die peuk tabak in de linkerhoek van zijn mond, die op en neer danste wanneer hij sprak.
Ik moest aan mijn zoon denken die net zo oud is als hij. Die kan dit echt niet; zou me helemaal lost aankijken. Ik was zwaar onder de indruk.
Ik ging er zo op in dat ik de tijd niet bijhield, want ik ging er oprecht van uit dat Maxwell z'n auto gelijk had een half uur geleden en dat het nu 14.30 of zo moest zijn.
Maar iets zei dubbelcheck effe.
Ik pakte m’n telefoon tevoorschijn en m’n hart stopte!
Het was 16.15!
Niet 14.30.
En m'n vlucht terug naar Accra is 17u
En Maxwell zn band was nog niet terug op de auto! “Maxwell we gotta go!”
Niemand heeft haast!
Maxwell ook niet helemaal.
Ook nu niet.
En hij zegt echt “Gaat het vliegtuig niet wachten?”
Zoals ik zei “hij heeft nog nooit gereisd!”
Tja. Ik was het die had besloten om zijn klok te geloven en te vertrouwen dat zijn 10 minuten afstand echt 10 minuten afstand zou zijn.
Omdat je lult Marvin!
We vertrekken van de bandenreparatieplek om 16.30 en komen op de luchthaven aan wanneer het vliegtuig aan het taxiën is.
Die vent van AWA kijkt me hoofdschuddend, afkeurend aan en z'n mond spreekt uit wat zijn blik al zei “IK HEB JE GEZEGD OM NIET VAN HIER WEG TE GAAN!”
En het was de laatste vlucht van de dag
Van AWA
Gelukkig was er nog Passion Airlines. Die had nog wel een vlucht. Daar vond ik op het laatste moment nog een stoel in.
Terug naar Accra, waar ik dit geniaals vond.
Ik weet nog steeds niet of het een kunstwerk is, of hadden mensen hun tassen daar achtergelaten?
Afbeelding
En dit allemaal was op mijn eerste twee dagen gebeurd.
Mijn bezoek aan Ghana moest nog beginnen ........