Lucia Nankoe: Expo "Trouwportretten, Surinaamse Voorouders in Beeld" geeft genoegdoening

Lucia Nankoe’s stem klink sterk, voldaan en enthousiast door de telefoon als ze zaterdagmiddag vertelt over de tentoonstelling ‘Trouwportretten, Surinaamse Voorouders in Beeld 1868- 1950′ die in september van start gaat in Amsterdam. “Dit is zo’n groot project en ik zie nu het eind ervan komen. De foto’s gaan maandag naar het lab om te worden afgedrukt en ik kan zien hoe mooi ze gaan worden. Dat geeft genoegdoening,” vertelt ze.

In de fototentoonstelling, die wordt gehouden in de OBA aan het Javaplein in Amsterdam, staan Surinaamse bruidsparen centraal, of echtparen waarvan een van de partners een Surinaamse achtergrond heeft. De foto’s laten niet alleen een treffend tijdsbeeld zien van de periode waarin het huwelijk werd gesloten, ze maken ook inzichtelijk hoezeer Surinamers onder Nederlands bestuur naar alle windstreken zijn afgereisd. Zo zijn er ook trouwfoto’s te zien van Surinaams-Nederlandse, Surinaams-Indische en Surinaams-Amerikaanse echtparen.

Nankoe, die literatuurwetenschappen studeerde in Frankrijk, vertelt dat ze op het idee kwam toen ze in de tachtiger jaren een soortgelijke tentoonstelling bezocht in Duitsland. “Die Braut heette die tentoonstelling … De Bruid. En op de voorpagina van de affiche was er een bruidspaar waarvan de bruid gekleed was als een prachtige kotomisi. Het is sindsdien in mijn hoofd blijven steken, maar ik kwam er nooit aan toe om het ten uitvoer te brengen, tot ik het vier jaar geleden weer oppakte,” vertelt ze.

Het aanvankelijke idee was om een boek uit te brengen, “maar ik kreeg zulke mooie foto’s te zien; ik dacht daar zit ook een tentoonstelling in.” De expo is vanaf 14 september tot 14 november 2018 te zien in de OBA, en het boek, dat nu bij de opmaak ligt, komt niet lang daarna uit.

“De OBA aan de Javastraat is maar een kleine bieb, dus het is echt passen en meten. Bezoekers zullen er foto’s zien van Surinaamse voorouders, sommige groot, sommige piepklein. “Dat heeft niet zozeer te maken met de keuze van de echtparen maar meer met de kwaliteit van de foto’s die we kregen; sommige waren niet echt in geweldige staat,” verklaart Nankoe. “En er kunnen maar 40 foto’s in de bieb hangen, maar ik wilde alles dat is opgestuurd kunnen laten zien, ook al was het klein en in een vitrine. Zo worden alle inzenders “beloond”. Er zijn zulke prachtige foto’s bij. Ik heb er echt een paar favorieten tussen,” zegt ze.

Nankoe zegt dat de tentoonstelling belangrijk is omdat het laat zien hoe veel achtergronden bij elkaar zijn gekomen in Suriname, uit onder andere Afrika, China, Nederland, India, Indonesië … Het ging niet gemakkelijk maar het ging. We hebben geen burgeroorlogen gehad in Suriname. Het land is een schoolvoorbeeld dat het kan. En de tentoonstelling laat dat zien. Je ziet een samensmelting van allerlei verbintenissen die er tot stand kwamen in Suriname en vanwege de emigratie vanwege de kolonisatie.”

Ze vertelt dat het heel veel tijd en heel veel werk koste om het allemaal bij elkaar te brengen, maar ze blijft er enthousiast over. “Ik ben niet van het kletsen maar van het aanpakken. Ja, het was veel werk, maar ik kan het niet laten. Ik zie dit als een uiting van gedeelde geschiedenis. Ik ben dit verplicht aan mijn voorouders. Ze zijn niet voor niks met boten van overal gehaald en gekomen naar Suriname. Mede door hun opoffering hebben we kennis en talenten kunnen vergaren, dus ook al kost het veel pijnen moeite, we moeten blijven doen wat we kunnen om hun te eren.

“Ik geloof dat we onze kennis door moeten geven. Ik heb genoeg kennis op mijn vakgebied om dat door te kunnen doen. Dit is mijn manier. Zo moeten we dat allemaal doen met de kennis, expertise en talenten die we hebben. We moeten een systeem opbouwen waar die worden doorgegeven aan het algemene publiek. Zodat het niet verloren gaat.”