Fluitist Ronald Snijders: Made for Music

Door Juanita Wesenhagen

Jazz fluitist Ronald Snijders die op 8 april dit jaar 65 jaar werd, blikt voldaan terug op zijn carrière die 50 jaar geleden startte toen hij op zijn vijftiende een dwarsfluit van zijn vader kreeg.

Ronalds vader, de veelzijdige Surinaamse componist Richenel Edgar (Eddie) Snijders die in Paramaribo vereerd is met een standbeeld, speelde ook dwarsfluit. Hij beinvloedde Ronald, en die speelt het instrument vanaf zijn zevende. "Later is het iets van mezelf gaan worden omdat ik het bij mijzelf vond horen," vertelt Ronald nu.

Snijders is geen onbekende in de Surinaamse muziek scene. Net zo’n virtuoos als zijn vader Eddie was, bespeelt hij naast de dwarsfluit ook de gitaar, piano, percussie en saxofoon. Daarnaast componeert hij muziek. In de jaren negentig van de vorige eeuw publiceerde hij een lexicon over straattaal, een bundel korte verhalen, en een biografie over zijn vader.

Hij maakte veelal in eigen beheer meer dan twintig cd's en lp's met eigen werk. Ook de ontwikkeling van kawinajazz, een fusion van kwaina en kaseko met jazz heeft hij op zijn naam staan.

Hij filosofeert: “I was made for music and I don't care if I make it or not, because my music pleases me a lot.”

Ondanks de fluit bij Snijders hoort, is het niet zijn favoriete instrument. Dat zijn meer de cello, piano, sopraansax en percussie, vertrouwt hij ons toe.

"De dwarsfluit is geen ideaal instrument om tussen rockende of 'jazzende', 'knarrende' instrumenten mee te staan. Het is een vreemd instrument. Niet vreemd in de wereld en in de culturen, maar het is niet zo'n praktisch instrument als je het moet vertonen in een live, muzikale sfeer. Je hebt een versterker nodig of je moet heel hoog gaan spelen om gehoord te worden. Het heeft wat beperkingen.”

Maar hij voegt er desalniettemin aan toe: "maar die fluit, die ben ik. Dwarsfluit is een ding dat helemaal bij me hoort".

Hij wilde met het instrument bereiken dat hij zichzelf ermee kon blijven uiten, zowel creatief als muzikaal. De fluit verbindt ook veel dingen van zijn verleden en het heden. Ronald heeft een verzameling fluiten: de alt, bas, dwars- en een concertfluit en hij heeft een piccolo, allerlei bamboefluiten en diverse type wissels.

Het instrument heeft ook nog een naam: “Jawel, het heet Ronald," lacht hij. Hij vertelt dat hij zijn fluit slecht verzorgt, niet helemaal zoals het hoort. De dwarsfluit moet namelijk samen met hem oud worden. En dat geldt ook voor de doos.

Cd Box

In 2013 verscheen zijn meest recente productie, een prachtige box met 20 cd's. Hierop is nog niet eerder gehoord werk te horen. Hij zegt dat hij het nu produceerde omdat het anders niet meer zou gebeuren.  "Ik wilde een hoofdstuk in mijn muzikaal leven samenvatten; dat nog niet op cd's is uitgebracht. Op de box presenteer ik dingen die ik thuis doe en verschillende stijlen zoals Braziliaans, wereldmuziek, funk, Surinaams en dergelijke. Ik vat ruim 45 jaar van mijn muziek samen. Het geeft een goed beeld weer van mij. Ik ben er heel blij mee en ik heb er een voldaan gevoel bij. Ik vind het ook gedurfd. Het is heel uniek; 20 cd's in verschillende stijlen". 

De cd box is te bestellen via www.ronaldsnijders.nl .

Ronald benadrukt dat hij nog lang niet klaar is met produceren. Er komt nog een autobiografie aan, en wellicht een gedichtenbundel.

Ik ben de maker van mijn geluid

De fluitist is veel met zijn vak bezig. Hij oefent met regelmaat, blijft kritisch en is altijd betrokken bij muziek. "Ik ben de maker van het geluid dat ik wil uitdragen en in die hoedanigheid laat ik niet alleen overkomen wat een ander zou kunnen voelen, maar beleef ik zelf ook wat. 

Dit is bij mij heel breed: Qua gender kan ik een man of vrouw zijn, in mijn fantasie kan ik iemand van een ander ras zijn, het kan met leeftijd te maken hebben of hetgeen kan zich in de fantasie afspelen. Vandaar dat ik musiceren als een heel vrij ding ervaar, waarbij je een projectie van je gevoel vrij kan laten. Ik kan me vrouw voelen terwijl ik speel, of kind, of ik kan me identificeren met de natuur. Dit kan allemaal met muziek. Het verhaal dat je erbij verzint, dat wordt de trigger".

Als musicus werk je ook met beelden; niet alleen maar tekeningen maar ook sfeer, visuele en gevoelsbeelden. De tonen zijn boodschappers; en wat je eigenlijk moet ondergaan bij die tonen ligt aan jezelf. Het mooie van muziek is dat de boodschap niet vast ligt. Het is een vrij, abstract medium. De een kan bij een muziekstuk denken aan Rotterdam, Suriname of een persoon of een sfeer en een ander denkt aan bv. verdriet, of aan blijdschap. Muziek geeft sfeer aan maar die eigenlijke sfeer bepaal jijzelf".

Eer

Ronald heeft door de jaren heen verschillende prijzen gehad. In 2001 werd hij koninklijk onderscheiden en werd ridder in de orde van Oranje Nassau. Datzelfde jaar werd hij ook ridder in de Ere-Orde van de Gele Ster, een onderscheiding verleend door de president van Suriname. "Ik vind het leuk om erkend te worden als artiest. Dat vind ik belangrijk."