Dictator’s Charity Fraay: "Vrijheid mag je voor vechten”

Door Marvin Hokstam

Je zou wel denken dat Charity Fraay kickt op opgesloten worden; ze is deze week een tegendraadse onderdaan in een gevangenis in het televisieprogramma Dictator en op 19 mei brengt ze twaalf uur door in een kleine kooi, in verzet tegen kinderprostitutie in India.

“Als ik denk aan dat kooitje waarin ik me laat opsluiten op 19 mei, voel ik alleen pure angst. En die cel in Dictator waarin ik een week lang woonde was mijn grootste nachtmerrie, maar ik moest me gewoon verzetten tegen het regime. Vrijheid is niet vanzelfsprekend; daar mag je voor vechten,” vertelt ze.

Op het eerste gezicht lijkt de 30-jarige Curaçaose Amsterdammer niet op een doordouwer. Ze lijkt  de verpersoonlijking van vriendelijkheid en charme; genietend van een wijntje op een zonovergoten terras bij de Koemarkt in Purmerend, haar home city, lijkt haar glimlach wel permanent getekend op haar mooie gezicht dat vandaag verscholen gaat onder een goedzittende grote hoed.

“Ik denk dat BNN me daarom gevraagd heeft voor Dictator. Ik werd benaderd via Facebook en op mijn profielfoto zie ik eruit als een glamour girl. Nou, als je denkt dat deze persoon je blindelings de verdoemenis in zal volgen dan zal je wel gauw van een redelijk kouwe kermis thuiskomen.”

"Vrijheid is niet vanzelfsprekend; daar mag je voor vechten” 

Dictator wordt in de week van 4 mei in dagelijkse afleveringen uitgezonden op BNN. Het programma draait om acht jongeren die een week lang werden opgesloten in een gevangenis; ze kregen een uniform en hun identiteit werd hen afgepakt. Door straffen en privileges worden ze tegen elkaar uitgespeeld. De Dictator deelt vanaf beeldschermen en over de telefoon instructies en bevelen uit, en manipuleert zijn onderdanen.

Wie die geheime persoon achter de schermen is, wordt in de aflevering van vanavond onthuld.

 

Charity wordt stil als ze aan de week in gevangenschap denkt. “We wisten niet wat er zou gebeuren; het enige dat men ons had gezegd was dat het avontuurlijk zou zijn. Nou, aangekomen op de plaats van bestemming werden onze koffers afgepakt. Mijn kam, mijn haarvet. Stukje bij beetje werd onze identiteit afgenomen. Iedereen kreeg in plaats daarvan hetzelfde uniform aan en we moesten werken onder het regime van de Dictator.

Voor de rest was het slapen en minimaal voedsel krijgen. We sliepen allemaal in onze eigen cel in een voormalige gevangenis. Een sobere bedoening. Een matras met dekbed. Een toilet zonder wc-bril. Af en toe werden we opgehitst en het werkte. We hadden houten sjoelmunten waarvan we niet wisten wat de waarde was, maar je moest zien hoe mensen ervoor vochten.”

Charity vertelt hoe het haar verbaasde dat de rest snel meeging in wat de Dictator eiste. “Alles in me verzette me ertegen, dus ik ging dwarsliggen. Mensen zijn net kuddedieren. Dat had ik nog niet eerder zo ondervonden. Ik ben geen kuddedier. Dat maakt je sterk, maar ook zwak tegelijkertijd en dat is eigenlijk gevaarlijk. Zolang je meegaat in de stroom ben je veilig. Als je dat niet doet, dan wordt je gezien als een gevaar. Dan ben je kwetsbaar en dat is niet altijd fijn. Ik kon in de isolatie belanden of ik kon afgevoerd worden.”

“Ik speelde met mijn vrijheid, met mijn leven, maar ik moest de groep in opstand krijgen. De Dictator zette zich neer als man van het volk, maar ik had zoiets van no way. Ik wilde vlees en wijn en kon geen linzen en rijst meer zien. Ik hecht veel waarde aan mijn vrijheid en mijn vrijheid van meningsuiting. Dit was me afgepakt. Daarom was ik zo aan het vechten en blijf ik vechten.”

Ze noemt het een “hele rijke ervaring” waaruit ze veel leerde over het recht op expressie, eigen kleding, normen, waarden en standaarden. “Omdat ik hiervoor openstond heb ik geleerd dat vrijheid niet voor een ieder vanzelfsprekend is.”

Ze leerde ook zichzelf beter kennen. “Ik leerde ook wie ik ben als de pleuris uitbreekt. En dat je niet moet oordelen als je niet in zo’n situatie zit. Er was geen enkel moment dat ik niet tegendraads wilde zijn, maar ook genoeg momenten waar ik niet tegendraads kon zijn. Nu ben ik zoveel meer dankbaar voor de vrijheid die ik heb. Ik zet me daarom tegenwoordig ook in voor de vrijheid van anderen.”

Samen met de noodhulporganisatie Free A Girl.nl eist Charity’s bedrijf Womens Day aandacht voor meisjes die gedwongen worden tot prostitutie en dan worden opgesloten in hokjes.  De bedoeling is geld in te zamelen om de meisjes te bevrijden

Dat doet ze op 19 mei wanneer ze twaalf uur lang wordt opgesloten in een hokje van 1 bij 2 meter. Waarom? In India worden duizenden meisjes gedwongen tot prostitutie en opgesloten in hokjes. In samenwerking met de noodhulporganisatie Free A Girl.nl eist Charity’s bedrijf Womens Day aandacht voor hun lot.

“Duizenden meisjes worden als lustobject gebruikt en dagelijks tientallen keren verkracht met alle lichamelijke en psychische gevolgen van dien. Ze zitten opgesloten in ruimtes van 1 bij 2 meter en kunnen niet springtouwen, rollen door het gras en spelen met vriendinnetjes. Deze soms zevenjarige poppetjes moeten volwassen mannen plezieren en verliezen zichzelf elke dag een beetje meer,” zegt Charity.

De bedoeling is geld in te zamelen om de meisjes te bevrijden: doneren kan al vanaf €3,-, maar ook cadeaus zijn welkom. Iedere gift wordt geveild en de opbrengst wordt gestort op de rekening van Free A Girl.

Charity lacht erom: “Ik kom net uit de gevangenis en nu willen ze me al weer opsluiten. Ik had wel twee weken nodig om bij te komen van de Dictator. Maar er is niks mooiers dan me inzetten voor een ander. Vooral nu ik weet wat het is om van mijn vrijheid beroofd te zijn.”

Ze gaat 19 mei met dezelfde instelling tegemoet waarmee ze de Dictator inging. “Die gevangenis had geen kleur en ik had er geen leven. Het was sober, er was geen helder daglicht. Het was dramatisch en het was mijn huis voor een week. Ik wilde elke avond huilen en naar huis. Maar ik was daar voor een missie en die wilde ik volbrengen. En daarna mocht ik huilen,” vertelt ze.

Charity zegt dat ze door het regime van de Dictator te hebben doorstaan, ze er nu nog meer voor staat dat ieder mens zich kan ontwikkelingen zoals hij of zij dat zelf wil. “Ik krijg heel veel en ik heb een goed leven. Ik vind het belangrijk om terug te geven. Hoe ik 19 mei ga doorbrengen? Ik ga me 12 uur lang inzetten voor die meiden. En waarschijnlijk ga ik een beetje huilen.”