Aanbevolen: Masterclass over Reparations

De Stichting African World Studies Institute (AWSI) organiseert op 11 en 12 september een tweedaagse Masterclass over Reparations. Volgens de organisatie zijn er talloze argumenten dus om in te schrijven voor deelname eraan.

Als belangrijkste noemt de stichting dat mensen “niet met mond vol tanden staan. Dat mensen kunnen zeggen: hier is mijn certificaat ten teken dat ik de Reparations Masterclass van mr. Esther Stanford heb gevolgd en ik dus weet waar ik het over heb,” zegt voorzitter dr. Barryl Biekman in een aankondiging afgelopen weekend.

“Je kunt door de Masterclass beter begrijpen wat het verschil is tussen een door de overheden aangestuurde claim voor Reparation (Caricom) en door de Civil Society (ENGOCCAR) aangestuurde claim voor Reparations.”

De workshop wordt verzorgd door reparations expert Esther Stanford–Xosei van PARCOE, de Pan-African Reparations Coalition Europe.

Zij zal breedvoerig ingaan op wat Reparations inhouden in juridisch, sociaal, politiek, cultureel, psychologisch en financieel opzicht, welke misdaden tegen de mensheid in aanmerking komen voor Reparations of zijn al voor Reparations in aanmerking gekomen, en wat internationale verdragen zeggen over Reparations.

Dr. Biekman zegt dat volgens Stanford-Xosei de beweging voor herstelbetalingen 'The Movement of all movements' is, een mooie nastrevenswaardige zaak, die ons allen kan verenigen en verbinden. Naast een expert in dit thema is zij ook een uitstekend motivational speaker. Dat betekent twee dagen van fascinerend onderwijs waarbij je geboeid zult luisteren.

“U hoeft geen ticket te kopen om te vliegen naar Londen om geïnformeerd te worden, want Londen komt naar ons toe in de persoon van mevrouw mevrouw Stanford, de deskundige bij uitstek, die ook door de Internationale Reparations Bewegingen wordt aanbevolen als het gaat om kennisbevordering. Voor € 60 ( wat u betaalt aan onkostenvergoeding) krijgt u maar liefst twee dagen de gelegenheid om zich samen met anderen te verdiepen in de complexe Materie van Reparations.”

Biekman zegt dat het landelijk Platform Slavernijverleden graag wil dat mensen op de hoogte zijn van de ins en outs wanneer gesproken wordt over Reparations.

“Reparations is niet mogelijk is zonder Preparation. Reparations is niet mogelijk zonder Voorbereiding in kennis en inzicht. Wij willen vooral een bijdrage leveren aan een noodzakelijke en effectieve voorbereidingsproces en daarom hebben wij het heft in handen heeft genomen om te ondersteunen bij het bewustwordings- en voorbereidingsproces, zodat we geïnformeerd zijn over de ins en outs van Reparations,” zegt ze. 

ACHTERGRONF INFO REPARATIONS

Tijdens de Launching heeft de civiel society spreekster bij de VN lidstaten ervoor gepleit om het VN Decennium uit te roepen tot het REPARATION DECADE.
In overleg met de African World Studies Institute is er een Masterclass ontwikkeld die geïnteresseerden een unieke kans biedt om op 11 en 12 september a.s. zich grondig te laten informeren over het conceptuele kader van Reparations. In het Nederlands ook wel als herstelbetalingen vertaald. In het Duits: wiedergutmachung.
Voor nazaten van de slachtoffers van de tot slaaf gemaakten wereldwijd is Reparations de manier om samen te werken, om er achter te komen hoe de trans-Atlantische slavenhandel, slavernij en kolonialisme door de effecten gezorgd heeft voor achterstelling en ons op achterstand heeft gezet, en hoe die achterstanden kunnen worden ingelopen. Nog altijd zijn er mensen die vinden dat je geen prijskaartje kunt hangen aan wat onze voorouders, de tot slaaf gemaakte Afrikanen, tijdens de trans-Atlantische slavenhandel en slavernij is aangedaan. Ze vinden dat het zeer onsmakelijk is om daar een vergoeding in de vorm van geld aan te hangen.

Maar Reparations/herstelbetalingen gaat niet over geld alleen, en het gaat ook niet zozeer om leed te gelde maken. Waar het wel om gaat is inventariseren op welke gebieden de nazaten van de slachtoffers zijn achtergesteld en achterstand hebben opgelopen doordat de voorouders na de slavernij vanuit een zeer grote achtergestelde positie moesten gaan deelnemen aan de maatschappij. En het gaat uiteraard ook over de schade die is aangericht en de effecten daarvan aan Afrika en de overige continenten respectievelijk landen alwaar slavenhandel, slavernij en kolonialisme is bedreven. In 1863 kregen de slavenhouders een vergoeding voor elke tot slaaf gemaakte die de zogenaamde vrijheid kreeg. De tot slaaf gemaakten zelf kregen niets, nunca, nada niente. Daardoor werd een zeer scheve verhouding zo mogelijk nog schever. Hoe werkt dat vandaag de dag nog door? Op het sociale vlak, psychologisch, economisch, politiek, financieel? En wat is er voor nodig om daarin bij te sturen? Daar gaat Reparations over. Econoom Armand Zunder heeft voor Suriname tot in detail weten uit te rekenen hoeveel grondstoffen het land uit zijn gehaald zonder ervoor te betalen. Aan balata, hout, suiker, cacao, katoen en tabak is dat zo'n 125 miljard. De kolonies zijn altijd gebruikt als wingewest. Je haalde er zoveel mogelijk geld uit, investeerde niets en liet ook niets achter in de vorm van kennis of technologie. Kolonie werden uitgeknepen en weggesmeten.
Niets nieuws dus:
Reparations/Herstelbetalingen/Wiedergutmachung zijn ook niet iets nieuws.
a. Duitsland kreeg na de eerste wereldoorlog herstelbetalingen opgelegd door de landen die de overwinning behaalden.
b. Indonesië had als uitgebuite kolonie in haar recht gestaan om herstelbetalingen te eisen van Nederland. In plaats daarvan heeft het land 600 miljoen moeten betalen aan Nederland vanwege de bezittingen die de Nederlanders er moesten achterlaten na de onafhankelijkheid.
c. Japan moest 230 miljoen herstelbetalingen aan Indonesië betalen.
d. De VS betaalden 4,2 miljoen aan Bikini vanwege de fall-out van een nucleaire test bom (maar niets aan Hiroshima en Nagasaki).
e. In 2012 werd bepaald dat Duitsland 2500 euro aan 80.000 joodse slachtoffers die WO2 hadden overleefd moest betalen, en nog eens 300 euro per maand tot hun dood. Daarnaast moest ze van 100.000 andere joodse slachtoffers alle zorgkosten vergoeden.
f. In 2011 bood Nederland excuses aan voor het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 aanrichtten in het Javaanse dorp Rawagade. 431 mannen werden verzameld en doodgeschoten op basis van een flinterdun smoesje (ze zouden een vijand verborgen houden). Nederland betaalde in 1966 850.000 gulden ontwikkelingsgeld aan het dorp en meende dat daarmee de kous af was. In 2008 weigerden ze de weduwen van de mannen te betalen. De vrouwen spanden een rechtszaak aan tegen de Nederlandse staat en Nederland moest de weduwen alsnog 20.000 euro per vrouw betalen.
g. Ook Litouwen stortte in 2011 45 miljoen euro in een fonds voor sociale, culturele en educatieve projecten voor de kleine lokale joodse bevolking. In 1945 moordden de nazi’s
geholpen door lokale mensen 95% van de 220.000 joodse burgers. Nu zijn er nog maar 5000
joden in Litouwen.
h. In 2011 besloot de Italiaanse Hoge Raad dat individuele Italiaanse burgers die door de nazi’s
gedwongen werden tot dwangarbeid Berlijn via de Italiaanse rechtbank om schadevergoeding
kunnen vragen.
i. En het meest recente bericht Duitsland erkent genocide in Namibië
http://america.aljazeera.com/articles/2015/7/10/german-authorities-set-to-recognize-genocidein-
colonial-namibia.html &
http://www.telegraaf.nl/buitenland/24254825/__Duitsland_erkent_genocide__.html?utm_sour
ce=facebook.com&utm_medium=referral&utm_campaign=facebook
Dit is maar en kleine greep uit de lange lijst van erkende misdaden respectievelijk toegekende
schadevergoedingen. Er is dus niets vreemds aan herstelbetalingen. Maar het is traditie dat het land
wat schadevergoeding moet betalen er alles aan zal doen om er onderuit te komen, en het soms zelfs
in eigen voordeel weet om te buigen (Nederland die 600 miljoen eiste van Indonesië, maar niet repte
over schadevergoeding voor de eeuwen dat zij het land hadden uitgebuit. Of Japan die schadevergoeding
wist om te buigen tot een handelscontract met als voordeel goedkope olie)
Herstelbetalingen worden soms dus aan het land en soms aan individuen uitgekeerd. Vijftien
Caribische (ei)landen waarvan 1 Staat, te weten: Republiek Suriname, verenigd in de Alliantie Caricom,
een handelsovereenkomst voor Caribische landen, eisen van Nederland, Engeland en Frankrijk
Reparations. Met het geld willen zij onder andere de sociaal economische achterstanden,
ongeletterdheid aanpakken, maar ook gezondheidszorg, onderwijs en culturele instituties, op een
hoger plan brengen. Op de lijst staat ook een Repatriëringsprogramma om juridische en financiële
steun te kunnen verlenen om emigratie naar Afrikaanse landen mogelijk te maken. Want ook Afrika
zal waarschijnlijk om herstelbetalingen vragen om terug te kunnen keren in de staat van voor de
slavernij en het kolonialisme. Een reso