In Nederland komt de grootste groep 55-plussers met een migratieachtergrond uit Suriname. Maar zij voelen zich niet altijd thuis in de Nederlandse ouderenzorg. De vraag naar cultuurspecifieke woongroepen en verpleegtehuizen groeit, want teruggaan naar Suriname is geen optie. “De reguliere zorgsector werkt onvoldoende cultuursensitief, maar de mensen in de sector ervaren dat niet als een probleem. Op die manier is men ook niet geneigd te veranderen.”

Een Surinaamse arts die verder wil studeren moet daarvoor naar Nederland: een lange en dure omweg die niet voor iedereen is weggelegd.

Nederland heeft een tekort aan zorgmedewerkers. In een poging dit

Het Mungra Medisch Centrum in West-Suriname draait al twee decennia op Nederlandse krachten. Met medische specialisten en donaties wordt de hoogste nood geblust. Maar de goedbedoelde hulp heeft ook een keerzijde: aan een alternatief wordt niet gewerkt.

Riezvi Jessurun (40) vertrok eind vorig jaar uit Suriname om

Met zijn blik op de gure Noordzee denkt Mahabier aan zijn tweede leven in Nickerie, zijn geboortedorp in Suriname.

Door de jaren heen is er van Surinaamse overheidswege steeds belangstelling geweest voor de  financiële tegemoetkomingen aan mensen die het comfort van paramaribo achter zich laten om in het soms zeer diepe binnenland van Suriname te gaan helpen bij de ontwikkeling van onze jeugd. Tegelijkertijd zien we dat diezelfde overheid een diepe onvoldoende verdient als het gaat om de meest basale voorzieningen voor onze onderwijshelden zoals electriciteit, stromend water en goed onderhouden gebouwen.