Je komt naar Suriname, het land waar je zelf bent verwekt,
niet als redder, niet als vriend, maar als nazaat van de wreedste barbaren die deze aarde gekend heeft, barbaren die eeuwen lang een hel op aarde hebben gecreëerd, onze voorouders hebben ontmenselijkt, hun lichamen en zielen gebroken, en een nalatenschap van verderf, pijn, verlies en uitbuiting hebben achtergelaten.

Er zijn dingen die je niet alleen voor jezelf doet.
Dingen die groter zijn dan je eigen leven, groter dan je eigen comfort.
Stemmen is daar één van.

Kreten. Hoe vaak horen wij ze niet? “Houd Suriname schoon.” “Word iets in de maatschappij.” “Wees eerlijk.” “Ik houd van je.” Ze klinken prachtig, maar zonder inhoud en voorbeeld blijven het lege woorden, loze kreten.

Een bezoek aan Museum Naturalis in Leiden voor de tentoonstelling “Het bos van Suriname” doet ons beseffen dat de Marron-en Inheemsen cultuur meer en meer van grote waarde wordt voor zowel de Surinaamse als de Nederlandse samenleving. Gesprekken met bezoekers van diverse afkomsten benadrukken dit.

Het Vredesverdrag van 1760 is een verdrag dat vrije Afrikaanse mensen in Suriname op 10 oktober 1760 sloten met de Sociëteit van Suriname.

Ba Anansi was eens een zelfredzame spin. Hij had een kostgrondje met verschillende soorten gewassen: van guluntu (bladgroente) tot doti nyan nyan (aardvruchten) en een variatie aan hete pepers voor overheerlijke soep.

Ik ben geboren in 1957, in het ’s Lands Ziekenhuis in Paramaribo. Mijn wieg stond dus in de stad, maar mijn hart en mijn wortels lagen diep in het binnenland van Suriname. Daar, in het oerwoud en langs de brede rivieren, ligt de bron van mijn afkomst en mijn identiteit.