Zwarte Onschuld

Seksualisering van het zwarte lichaam is al zo oud als de eerste ‘ontdekkingsreizigers’ die voet op het Afrikaanse continent zetten.

De hyperseksualisering van de zwarte man met een grote penis en ‘dierlijke’ driften. Waar Europese vrouwen in Gambia misbruik van maken. De zwarte vrouw, gedegradeerd tot een seksobject. Zoals Saartjie Baartman die tentoon werd gesteld vanwege haar rondingen, die inmiddels tot modetrends zijn geworden. Of de film ‘Alleen maar nette mensen’ waarin de zwarte vrouw met haar ronde billen alleen maar goed is voor goedkope seks.

De adultificatie van zwarte meisjes, waardoor zij niet als slachtoffer van seksueel geweld worden gezien, maar als instemmende seksuele wezens. Denk aan de slachtoffers van R. Kelly. De 15-jarige Aaliyah werd niet als slachtoffer gezien. Zwarte meisjes worden als seksueel ‘vroegrijp’ bestempeld. Wie bekommerd zich nou echt over de tientallen Nigeriaanse minderjarige meisjes die in België de prostitutie in worden gedwongen? Worden ‘hulporganisaties’ een keer echt verantwoordelijk gehouden voor het misbruik van minderjarige meisjes in landen als Haïti en Tsjaad?

En de zwarte jongen… We kennen de Amerikaanse spraakmakende zaken van de 14-jarige Emmett Till, die werd gelyncht omdat hij ervan werd beschuldigd een witte vrouw te hebben beledigd. Hij werd met zijn 14 jaar als seksuele dreiging gezien. De Central Park Five ten onrechte veroordeeld voor het verkrachten van een witte vrouw. George Stinney ten onrechte ter dood veroordeeld, voor de moord op 2 meisjes, door iemand anders begaan. Maar hij zat op 14-jarige leeftijd huilend in de elektrische stoel. Maar over de Surinaamse jongen die in 1986 eerst werd verkracht en vervolgens 12 keer gestoken, nadat de dader al meerdere racistische brieven had gestuurd, weten we niets.

De onschuld van zwarte jongens en meisjes wordt niet verondersteld. Laat staan dat er iemand voor hun onschuld op komt.

Deze seksualisering, gepaard met ontmenselijking, heeft zoveel invloed dat we er zelf in zijn gaan geloven. We zijn het misschien zelfs als iets positiefs gaan zien. De grote artiesten en influencers laten niets aan de verbeelding over en pronken met hun seksualiteit. Daar zouden we het ook over kunnen hebben, maar voor nu laat ik dat aan iedere volwassene voor zich. Maar als we het hebben over kinderen, mogen, kunnen, nee móeten we hen beter beschermen tegen seksualisering. Vorige week ging er een filmpje van kleine meisjes viraal, waarin zij het nummer “Rich Baby Daddy” van Drake, SZA en Sexxy Red meezingen. Hun kleine billetjes, net uit de luiers gaan twerkend op en neer. Waarom gaat zoiets viraal? Het is niet leuk, het is niet schattig, het is verwerpelijk! Is dit wat we voor onze kinderen willen? Draaien we echt ‘motjo musu deh’ op een kinderfeest?

Laten we beter stilstaan bij waar we onze kinderen aan blootstellen en dan ook beter doen.

Bijgaande foto lijkt op het eerste gezicht een mooie familiefoto van twee broers die van elkaar houden. En dat is wat deze foto ook zou moeten zijn. Maar deze foto werd gebruikt in de Pride Photo Exhibition. Een organisatie die naar eigen zeggen als doel heeft seksuele en genderdiversiteit te promoten. In die context riep de foto vragen bij mij op. Wat heeft deze zesjarige jongen hiermee te maken? Is het nodig om hem hierin te betrekken? Waarom moet dat met ontblote (boven?)lijven? Kan dit door kwaadwillenden niet gebruikt worden om kinderen te laten denken dat hun kwade bedoelingen normaal zijn?

Deze vragen stelde ik in de Arnhemse gemeenteraad. Niet om afbreuk te doen aan de intentie van de foto. Het zelfportret is namelijk een vereeuwiging van broederliefde. De jongetransman voelt zich gesteund door zijn broertje van zes en  wil met deze foto andere transgenderpersonen bemoedigen. Dat is een nobel streven. Maar de intenties gaan alleen uit naar de transbroer en niet naar zijn kleine minderjarige broertje. Kinderen kunnen heel wijs zijn, maar in hoeverre beseft deze jongen waar hij onderdeel van is gemaakt? Lange termijn gevolgen kunnen kinderen nog niet overzien. Mag dan een ander bepalen dat een kind van zes deel uitmaakt van een tentoonstelling met een dergelijke doelstelling? En hebben de mensen om hem heen ook zijn belangen meegewogen? Is het echt nodig om een zesjarige zwarte jongen in een tentoonstelling voor het promoten van seksuele en genderdiversiteit te plaatsen? En als dat dan gebeurt, mag je daar dan vraagtekens bij zetten? Of mag de LHBTIQA+-gemeenschap alles, zelfs als dat misschien ten koste gaat van kinderen?

Een belangrijke onderliggende vraag is: Waarom zijn het uitgerekend zwarte jongens? En waarom horen we daar niemand over? Als er mensen of organisaties zich uit (durven?) te spreken tegen dergelijke kwesties zijn het doorgaans witte mensen die witte kinderen willen beschermen. Wij moeten ook voor onze eigen kinderen opkomen. Meer nog, want zij zijn extra kwetsbaar.

Afbeelding

De vragen die ik stelde werden bekritiseerd. Ik zou zelf kinderen seksualiseren. Of juist preuts zijn. Daar waar ik de onschuld van kinderen wilde beschermen, werd het gezien als een aanval op de LHBTIQA+-gemeenschap. Mijn werkgever werd gebeld en er werd een melding van discriminatie tegen mij ingediend. En dat is hoe je ziet dat wij als zwarte gemeenschap te weinig van invloed zijn in de diversiteit en inclusie-industrie. Onze belangen worden over het hoofd gezien.

De industrie heeft niet altijd oog voor onbewuste stereotyperingen en lijkt niet altijd te beseffen dat ook tussen gemarginaliseerde groepen verschillen bestaan en dat die verschillen ook mógen bestaan. Soms staan die verschillende gemarginaliseerde groepen zelfs lijnrecht tegenover elkaar. De kunst van inclusie is niet dat iedereen hetzelfde moet denken en vinden, maar dat we met respect met elkaar in gesprek blijven gaan. Daarbij mogen we ook kritisch zijn, elkaar aanspreken en vragen stellen. Zeker als het gaat over het beschermen van onze kinderen. Dat zijn we hun zelfs verschuldigd. En dat is wat ik met mijn vragen beoogde. De onschuld en veiligheid van onze kinderen waarborgen. Waarom zou je daar tegen zijn?