Waarom horen we nog stééds niets over de massamoorden in DR Congo?

“Ver van Nederland, ver van Europa, in de ver-van-mijn-bed-show daar in Afrika, in de Democratische Republiek Congo, in de provincie Kasai voltrekt er zich een andere ramp…”
Deze woorden schreef Alphonse Muambi zeven jaar geleden. En in zeven jaar tijd is er niets veranderd.

Waar moet ik beginnen? Veel te vertellen. Te veel. Eerst een kleine persoonlijke geschiedenis.

Op 14 april 2017 schreef ik een artikel in Oneworld: “WAAROM HOREN WE NIETS OVER DE MASSAMOORDEN IN DR CONGO?”. Daarin vertelde ik over de moord op twee VN-experts in Kasaï, Congo. Het ging om de Zweedse Zaïda Catalan en de Amerikaan Michael Sharp. Zaïda Catalan is zelfs onthoofd.

Ik zag die beelden. Ik volgde het nieuws op de voet, als een dwaas, net zoals nu. Geen media die daarover berichtten. Ik besloot er zelf over te schrijven. Ik wist niet dat ik voor problemen zou zorgen op het ministerie voor Buitenlandse zaken in Den Haag. De minister van Buitenlandse zaken voor Afrika is de minister van Ontwikkelingssamenwerking. Mevrouw Ploumen was dat. Ze las het stuk.

Boos riep ze haar staf van de Directie Afrika bij elkaar: “Moet u horen, waarom weet ik hier niets van? Moet ik dit van de krant vernemen, en wel van Alphonse Muambi?.” Op de Directie Afrika werd alles op alles gezet; de waarheid moest boven tafel komen. De Nederlandse ambassade in Kinshasa werd op het matje geroepen, streng. Ze moesten tekst en uitleg geven.

Ze gingen checken in verzonden e-mails. Daar zaten berichten over de dood van de twee VN-experts. Ze hebben de mails opnieuw verstuurd. “Jullie zaten koffie te drinken”, klonk het cynisme in Kinshasa. Hoe dat verhaal verder op het departement in Den Haag verliep? Vraag dat maar aan Ploumen zelf. Later hoorde ik van veel Nederlandse ambassades in Afrika dat dit geen uitzondering was maar een regel: veel berichten uit Afrika blijven steken, ergens in de vergetelheid van de Haagse bureaucratie.

Waarom vertel ik dit verhaal? Er zijn er veel dingen gebeurd in de afgelopen dagen in Congo. Kort samengevat; demonstraties worden gehouden in Kinshasa.

Congolezen gaan langs westerse ambassades, die van de Verenigde Staten, Engeland en Frankrijk. Ze verzoeken hen om het land te verlaten, zolang ze zich verschuilen achter Rwanda, dat steun aan de rebellen van M23 geeft om Congolezen te verkrachten en te vermoorden. In feite, zeggen demonstranten, zijn het de westerse machten die verkrachten en vermoorden. Niet Rwanda. Want Congolezen snappen niet waarom de westerse media niet hierover berichten en vooral: waarom wordt de druk op Congo opgevoerd om met de rebellen te onderhandelen? Dat vinden Congolezen niet meer kunnen.

Auto’s van diplomaten werden vernield en die van de VN, in brand gestoken. Bintou Keita, baas van de Monusco (VN in Congo) zei dat geweld de zaak niet helpt. De repliek aan Bintou was: “Verkrachtingen en moorden helpen de zaak wel. Wegwezen!”

Autobanden werden bij de ambassade van Frankrijk in brand gestoken. “Jullie moeten weg uit ons land”. Ik mag natuurlijk niet vergeten te melden dat er Russische vlaggen demonstratief werden gedragen.

Ik ben klaar met dit artikel. Dank en groet van de gekke Haagse roepende in de woestijn. Ik hoop dat er op het Departement in Den Haag, terwijl er geruzied wordt over de vorming van een kabinet, over mij geen ruzie ontstaat.