Afbeelding
Nederlandse regering; Stop met schaken op de ruggen van de nazaten van de Transatlantische slavernij
19 september 2025 - 08:23
De Nederlandse regering heeft een fonds aangekondigd voor de nazaten van de trans-Atlantische slavernij.
Groot nieuws, dacht men. Eindelijk erkenning, eindelijk herstel. Maar wie even verder leest, ziet al snel: het is een toneelstuk. Een spel van regels, voorwaarden en uitsluitingen. Het lijkt alsof er hulp komt, maar in werkelijkheid worden er juist deuren afgesloten met bureaucratische sleutels.
En bovenal: dit hele proces is eenzijdig gedirigeerd vanuit Den Haag en haar instituten, zonder wezenlijke inspraak van de gemeenschappen die het betreft. De Nederlandse staat, de regering en de beleidsvoerders kiezen er opnieuw duidelijk voor om te bepalen hoe wij mogen “herstellen”, in plaats van werkelijk te luisteren naar de mensen die extreem onrecht is aangedaan.
In artikel 6 van de subsidieregeling staat zwart op wit wat er allemaal níét mag. En dat lijstje is langer en zwaarder dan de belofte van herstel zelf. Zo is het verboden om herstelbetalingen, compensatie of schadeloosstellingen te krijgen. Alsof de eeuwenlange roof, de vernietiging van families en generaties pijn niet werkelijk bestaan.
Therapie voor individuen? Ook uitgesloten. Alsof onze trauma’s geen heling nodig hebben, alsof de wond die zij hebben geslagen alleen collectief en oppervlakkig geheeld mag worden. Wetenschappelijk onderzoek en het veiligstellen van erfgoed? Vergeet het. Onderwijs voor iedereen? Alleen voor bepaalde categorieën.
|
En dan de rest van de ketenen:
|
Dit is geen herstel. Dit is kolonialisme in de taal van subsidies. Het is verdeel en heers, verpakt in beleidsregels. Het is een cynisch toneel waarin de Nederlandse beleidsvoerders zeggen: “We erkennen onze schuld, maar bewijzen mag u zelf leveren, op onze voorwaarden, binnen onze kaders.”
Wat de Nederlandse regering “herstel” noemt, is in werkelijkheid controle. En controle is precies het mechanisme waarmee eeuwenlang macht werd uitgeoefend over onze voorouders. De ketenen zijn niet meer van ijzer, maar van papier. De zweep is vervangen door deadlines. Het plantagehuis is ingeruild voor de vergaderzaal.
Maar geestelijk gezien, weten wij beter. Voorouders fluisteren door ons heen dat herstel geen gunst is, maar een plicht. Geen subsidie, maar een schuldbekentenis die moet worden ingelost met keiharde FINANCIERING.
Iedere dag sterven er nog mensen uit onze gemeenschap die recht hadden op erkenning en genoegdoening. Iedere dag verstrijkt er tijd waarin de Nederlandse regering, beleidsvoerders en de staat zich verschuilen achter pennenstreken en bureaucratie.
Wij zijn geen bedelaars. Wij wachten niet langer op aalmoezen. Wij zijn de nazaten van mensen die, ondanks slavernij en kolonialisme, overeind bleven, overleefden en ons de kracht doorgaven.
Het is tijd om die kracht te bundelen. In kennis, in eenheid, in strategie. Samen moeten wij deze muur van regels doorbreken. Samen moeten wij laten zien dat ons recht op herstel niet valt of staat bij de grillen van een rechts beleid dat liever tijd rekt dan verantwoordelijkheid neemt.
En ja, ook de regeringen van de Caribische eilanden en de Surinaamse regering dragen hierin verantwoordelijkheid. Zij moeten niet slechts toekijken, maar actief en krachtig eisen stellen in naam van hun volkeren.
Ik spreek de Nederlandse regering en haar beleidsvoerders rechtstreeks aan. Ik doe een dringend beroep op jullie moreel kompas indien jullie die hebben. Leg je regels neer. Breek de bureaucratische ketenen. Laat zien dat jullie werkelijk begrijpen wat herstel betekent: onvoorwaardelijk, vol, en rechtvaardig.
Want herstel is geen subsidie. Herstel is geen spel.
Herstel is een geestelijke plicht, en een morele schuld die jullie niet langer kunnen ontwijken.
Kofi Dyompo
Columnist
Kofi Dyompo is een kritische burger uit de Surinaamse diaspora, toegewijd aan het ontmantelen van het koloniale systeem en het vergroten van het bewustzijn rond gerechtigheid, herinnering en herstelbetalingen. Zijn belangrijkste drijfveer is het verhogen van bewustzijn en het eisen van verantwoording, niet van acceptatie.