In memoriam: Kerwin Lucas

Met verbijstering en afschuw heb ik de documentaire ‘KERWIN’ gekeken. Het verhaal over de racistische steekpartij die de 15-jarige Kerwin Lucas het leven kostte. Vanwege de kleur van zijn huid. Een drama wat mij deed denken aan Amerikaanse taferelen zoals de Central Park Five, waarbij Zwarte mensen geen schijn van kans maken tegen de maatschappij.

Kerwin was een prachtige jongen in de bloei van zijn leven. Hij was vanuit Curaçao naar Nederland gekomen met zijn moeder, zusje en broertje. Als mensen iets racistisch zeiden, schudde hij dat van zich af met de woorden “Black is Beauty”. Waarschijnlijk had hij nooit kunnen vermoeden dat iemand hem zijn leven zou afnemen, vanwege zijn poppin’ melanin.

Black is Beauty

Maar racisme verwoest mensenlevens. Het neemt mensenlevens. En zo ook dat van Kerwin.

Op een avond was Kerwin samen met zijn vriend bij wie hij is huis woonde stiekem de stad ingegaan. Pubers… Nietsvermoedend wilden zij een avondje plezier maken. Maar dat werd Kerwin niet gegund. Zijn kleur stond Nico Bodemeijer niet aan. En Kerwin wist dat hij prachtig was. Nico Bodemeijer stak hem neer.

Kerwin wist te ontkomen en rende naar de Dam, waar hij een taxi vroeg om hem te helpen. De taxichauffeur zag de bebloede jongen en besloot dat hij door een ambulance vervoerd moest worden. Hij tilde Kerwin uit zijn auto.

Even later werd hij door een ambulance naar het ziekenhuis gebracht, waar hij overleed aan zijn verwondingen.

Kerwin maakte geen kans tegen de haat van Nico Bodemejier, de skinhead die zijn leven nam. Niet tegen de onverschilligheid van de taxichaffeur, die de bloedende Kerwin uit zijn taxi sleepte en in de goot achter liet. Niet tegen het rechtssysteem, die de 16-jarige dader veroordeelde tot 5 jaar ‘jeugd-TBS’. Hij op zijn 18^e weer vrij. En niet tegen de media, die Kerwin Lucas omdoopten (white-washing) tot Kerwin Duijnmeijer en alle aandacht gaf aan het gezin dat Kerwin in huis nam, maar niet aan zijn bloedeigen familie, familie Lucas.

Alle bittere smaken van racisme in één.

Afbeelding

Kerwin werd het gezicht van racismebestrijding. Er volgden demonstraties, politieke aandacht en een monument. En toch lijkt er in meer dan 40 jaar nog te weinig écht veranderd. We demonstreren nog steeds tegen racisme en er komen steeds meer monumenten. Maar het kwaad dat racisme heet geschiedt nog steeds. En de vraag is wanneer het zal stoppen.  

Pas in 2016 begon de politie met het analyseren van aangiften op racisme en discriminatie. Pas in 2019 werd er een wetsvoorstel ingediend om haatmisdaden zwaarder te bestraffen en dit voorstel is nog niet eens afgehandeld. Misschien komt er een ommekeer als die wet wordt aangenomen. Want zolang er geen herkenning en erkenning van racisme is kunnen we het niet uitroeien.

Kerwin Lucas stierf 41 jaar geleden. Wat doe jij om ervoor te zorgen dat zoiets NOOIT meer gebeurt?