Geloof, hoop en een stamceltransplantatie hebben Laetitia gered

’’Ik ben er nog.’’

Het zijn de mooiste woorden die ik iemand de afgelopen tijd heb horen uitspreken. Vandaag precies twee jaar geleden sprak ik Laetitia ook. Het was een compleet andere sfeer. Beladen. Laetitia zat volledig in spanning en onzekerheid. Zou ze langer leven dan de twee à drie jaar die haar nog gegeven waren? Ze geloofde erin. Ze hield hoop. Hoop dat ze een stamceldonor zou vinden. Hoop dat ze de kanker zou verslaan. Vandaag overheerst een enorm gevoel van dankbaarheid. Want Laetitia is er nog. Stamceltransplantatie is haar redding geweest.

De afgelopen twee jaar leefde Laetitia in een rollercoaster. Pogingen tot het vinden van een geschikte stamceldonor leidden aanvankelijk tot niks. Een logische vervolgstap was het testen van familieleden op een mogelijke match. Gek genoeg wilde de arts dit in eerste instantie niet onderzoeken. Na aandringen werden haar broers en zussen toch getest. Tot enorme opluchting bleek haar zus een 50% match te zijn. Er was licht aan het eind van de tunnel! 

Toch bleef Laetitia in spanning. De transplantatie had immers 70% kans van slagen. Wat als het toch mis zou gaan? Mentaal was ze erop voorbereid dat ze het misschien niet zou halen. Terwijl ze intens genoot van de familie en vrienden om haar heen, schreef ze in aanloop naar de transplantatie afscheidsbrieven voor haar geliefden. In de hoop deze niet te hoeven gebruiken.

In februari 2023 vond de transplantatie plaats. Laetitia verliet haar huis met de gedachte: ‘’kom ik hier nog terug?’’ Zes uur lang werden de stamcellen uit het bloed van haar zus gefilterd, die vervolgens binnen een half uur bij Laetitia werden ingelopen. Spannend, want haar cellen kwamen voor 50% overeen met die van haar zus. Hoe zou de andere 50% reageren op de nieuwe cellen? Drie weken lang had ze oorlog in haar lichaam. De nieuwe cellen moesten settelen, terwijl ze tegelijkertijd vochten tegen de nog overgebleven kankercellen. Na drie weken mocht ze naar huis. De strijd was echter nog niet gestreden, want het eerste jaar na een stamceltransplantatie is er nog 30% kans op overlijden door infecties en complicaties. 

Dat Laetitia het heeft overleefd heeft ze grotendeels aan zichzelf en aan de medische kennis van haar man te danken. Haar artsen hadden haar in feite al opgegeven. Na alle chemo’s, bestralingen en behandelingen kregen zij de kanker niet onder controle. Hoezo zou stamceltransplantatie wel werken? Laetitia stond erop. Ze geloofde in zichzelf en in haar kracht. Met resultaat.  

Door haar verhaal te delen wil Laetitia taboes omtrent kanker doorbreken en mensen hoop geven. De taboes hebben vaak te maken met onwetendheid, schaamte en mensen niet tot last willen zijn. Haar boodschap is dat er juist kracht zit in het zoeken van steun. Zeker bij je dierbaren, maar ook bij lotgenoten die nu hetzelfde meemaken. Zelf gaat ze naar het inloophuis voor kankerpatiënten, waar ze een van de weinige Surinamers is. 

‘’Delen is helen. Grijp alle hulp aan, het kan je leven redden. En wat jij niet weet, weet een ander misschien wel.’’

Laetitia zit vol energie, wil weer aan het werk en geniet volop van het leven. Het voelt alsof ze een tweede kans heeft gekregen en deze pakt ze met beide handen aan. Twee jaar geleden zei ze:

‘’Zolang ik de kracht heb om door te gaan, ga ik door. Ik geef niet op! Ik ben nog niet klaar met leven!’’

Nu, twee jaar later is ze bezig een groot feest te organiseren. Een feest om te vieren dat ze er nog is, dat haar man 60 is geworden en dat zij 20 jaar samen zijn.

‘’Ik wil écht het leven vieren nu!’’ 

Er is een schrijnend tekort aan stamceldonoren met een Afro-achtergrond. Bij stamceltransplantatie speelt afkomst een belangrijke rol, omdat mensen met dezelfde roots een grotere kans op een match hebben. Meld je aan als stamceldonor via https://www.matchis.nl/