De meeste Nederlanders denken op 25 mei aan Hemelvaartsdag, een landelijke vakantiedag waarop veel Christenen herdenken dat Jezus Christus 39 dagen na zijn wederopstanding is opgestegen naar zijn vader in de hemel, God. Er is echter nóg een andere feestelijkheid te herdenken op deze dag. Weliswaar niet zo Eurocentrisch, maar daarom niet minder feestelijk. Andere weldenkenden vieren deze dag Wereld Afrika dag.

Vanmorgen de documentaire The Black Panthers: Vanguard of the Revolution gezien op Netflix. Hij trok me, al wist ik zelf al het een en ander over de Black Panthers, diens oprichting, uiteindelijke ondergang en van het toen nog geheime FBI “project” Cointelpro. Zit ik nu hier te schrijven met een vieze nasmaak achter in mijn mond.

Op 1 juli 2017 heb ik dit keer het feestje niet gevierd, omdat ik prioriteit gaf aan andere zaken. Waarom ik dit aanhaal, heeft te maken met het opiniestuk van mevrouw Juliette Redan getiteld “Maar wij krijgen het feestje”. 

Bij de benoeming van de heer Marcouch tot burgervader van de gemeente Arnhem bereikte mijn ergernis ten aanzien van de uitbundigheid van de 1 juli festiviteiten en alles wat daarmee te maken heeft haar hoogtepunt. Nu zult u denken: ‘Wat heeft de benoeming van de heer Marcouch nu met 1 juli te maken?’

“Kinderen die op een basisschool zitten en laagopgeleide ouders hebben, behoren tot de doelgroep van achterstandsleerlingen.” Dit is een opmerking die mij opviel tijdens een interview van een onderwijsdeskundige bij het programma EenVandaag van dinsdag 4 juli 2017.

Op dinsdagochtend 4 juli 2017 rond 00:35 uur heb ik naar de documentaire van Ida Does “Sporen van suiker” gekeken. Ik had het namelijk opgenomen om er rustig, geconcentreerd en analytisch  naar te kunnen kijken.

Ik heb m’n gedachten laten gaan over Keti Koti feesten en ik denk dat veel zwarte mensen die deze dag vieren het allemaal in een ander perspectief moeten zien. Het is een bewustwordingsproces.

Stel… stel dat we in Nederland zouden invoeren dat 1 juli voor iedereen een vrije dag is, om te vieren dat wij met z’n allen in het heden, ongeacht afstamming en huidskleur, gewoon als mens, afkeuren wat er in het verleden is gebeurd.

Ik ben wat men noemt een Marron. “Weggelopen vee” was de classificatie van mijn mensen.