Op dinsdagochtend 4 juli 2017 rond 00:35 uur heb ik naar de documentaire van Ida Does “Sporen van suiker” gekeken. Ik had het namelijk opgenomen om er rustig, geconcentreerd en analytisch  naar te kunnen kijken.

Ik heb m’n gedachten laten gaan over Keti Koti feesten en ik denk dat veel zwarte mensen die deze dag vieren het allemaal in een ander perspectief moeten zien. Het is een bewustwordingsproces.

Stel… stel dat we in Nederland zouden invoeren dat 1 juli voor iedereen een vrije dag is, om te vieren dat wij met z’n allen in het heden, ongeacht afstamming en huidskleur, gewoon als mens, afkeuren wat er in het verleden is gebeurd.

Ik ben wat men noemt een Marron. “Weggelopen vee” was de classificatie van mijn mensen.

Mijn oom en tante vochten om een afwasspons. Je weet wel zo’n gele met een groende onderkant. Mijn tante vond dat de spons hoorde in het daarvoor bestemd bakje naast/achter de kraan. Mijn oom, een linkspoot, vond dat het net zo goed uitgeknepen, uiteraard links, naast de gootsteen kon liggen.

Over 10 dagen is het 1 juli. 154 jaar geleden kregen in Suriname en op de Nederlandse eilanden in het Caribisch gebied meer dan 50,000 tot slaaf gemaakte mensen hun vrijheid. Een feestdag voor velen. Keti Koti. Ik doe er niet aan mee.

There is a disturbance in the force. Eentje die zorgt voor een zintuiglijke verlamming. Eten is proeven, ruiken en zien. Maar ik zie … Ik zie ,..  ik zie tenen … tenen uit slippers … on-gemanicuurde, eksterogen en eelt hebbende tenen.