Koningin van de voedselbank 'prachtig geëngageerd theater'

De wereld van Illegalen, mensen in de schuldsanering en anderen die om wat voor reden dan ook in de donkere spelonken van de armoede leven is voor menigeen vrij onbekend. Een culinair uitje of onbezorgd een keertje boodschappen halen is een activiteit die voor hen vaak stokt bij dromen, die achteraf altijd bedrog blijken.  In het theaterstuk, ‘De koningin van de voedselbank Zuid-Oost’ dat uitgevoerd wordt door Theatergezelschap Parels voor de Zwijnen krijgen deze rauwe, bittere levensverhalen een publiek.  

Door: Robin Austen 

Het Bijlmermuseum, in de flat Grubbehoeve, is de locatie waar het theaterstuk wordt opgevoerd. Vooraf kunnen geïnteresseerden een gratis rondleiding krijgen door het gebied rondom de flat, waar het zich allemaal afspeelt. 

Regisseur Saskia Huybrechtse schetst met ‘de Koningin van de Voedselbank’ een confronterend beeld, van de harde werkelijkheid in het leven van mensen die zonder papieren in Nederland, in dit geval Amsterdam Zuid-Oost wonen. De gemiddelde Nederlander die in financiële problemen komt, kan over het algemeen bij de voedselbank terecht voor eten. Het wordt tijdens de opvoering pijnlijk duidelijk dat zelfs deze laatste uitweg niet geldt voor illegalen, want ze hebben immers geen identiteitskaart. Maureen Hubbard en Leila Azzam, zijn de koninginnen en oprichters van Carabic een alternatieve voedselbank voor mensen zonder papieren. 

De voorstelling begint met het aanwijzen van tafelplekken. Eenieder krijgt een speciale plek aan een tafel met onbekenden.

Op deze ludieke manier leren de bezoekers via een vragenlijst, die eenieder hardop moet beantwoorden, elkaar op een prettige manier kennen. Er is ook een heerlijk driegangenmenu en tijdens het eten worden er bijzondere verhalen verteld. Soms van acteurs en soms van mensen die het aan den lijve ondervinden 

Foto: Marlise Steenman

Als eerste begint het relaas van één van de tafelgenoten. De rasechte Amsterdammer, weliswaar met papieren, wil in de schuldsanering terechtkomen, maar wacht door bureaucratie al dik vijf jaar op z'n beurt en ziet z'n schuld alsmaar groeien. Pijnlijk is het om te ervaren hoe de verteller, aan het eind van z'n verhaal z'n emoties nauwelijks kan bedwingen en ervan droomt om voor z'n 15 -jarige zoon ook eens een keer échte Lays chips te kunnen kopen  

De mevrouw uit Bonaire komt speciaal naar Nederland, omdat er iets behoorlijk mis is met haar ongeboren zoon. Gelukkig kan haar zoontje, bij de gratie van God, uiteindelijk wel lopen en een normaal leven leiden, in tegenstelling tot wat er in eerste instantie werd gevreesd. Daarentegen raakt ze al haar bezittingen kwijt en moet, omdat ze niet kan leven van de 40 euro per week, steeds de vernederende martelgang naar de Voedselbank ondergaan. 

 Souleymane komt uit Niger en woont al twintig jaar in Nederland. Hij is illegaal en droomt van een eigen plek, waar hij kan doen wat hij wil en waar hij n ieder geval wat privacy heeft. Desondanks is hij dankbaar en kan hij bij Carabic, de voedselbank, waar illegalen hun voedselpakket kunnen ophalen, elke dag in ieder geval eten.  

Het zijn aangrijpende, ontroerende en hartverscheurende monologen, van ervaringsdeskundigen en acteurs. Verhalen die door hun puurheid soms voor ongemak zorgen en vooral erg confronterend zijn. 

Gelukkig is er niet alleen maar kommer en kwel, maar ook humor en luchtigheid. Vaak door de zelfspot en de grappige anekdotes van de vertellers zelf. Bijzonder bij zo'n 'low budget’ productie is de aanwezigheid van een live band. Het kwartet, onder leiding van bassist Vincent Henar  dat verder bestaat uit pianist Robin van Geerke, Saxofonist Sharief Wagidhossain en drummer Urvin Doornkamp speelt goed in op de verhaallijn. De musici zorgen met hun hemels mooie muziek bij het publiek voor lucht en een onbedwingbare drang om flink te dansen, wat aan het eind van de voorstelling ook gebeurt.   

Dit alles maakt van ‘De koninginnen van de voedselbank Zuid-Oost’ een prachtig, geëngageerd theaterstuk, dat eigenlijk voor iedere Nederlander, maar in het bijzonder voor politiek Den Haag, verplichte kost zou moeten zijn.