Komt een vrouw bij de dokter

Door Faizel Lynch

Vrijdagmiddag. Ze gaat zitten en de verpleegkundige vraagt even hoe het gaat en brengt vervolgens direct het slechte nieuws: “Het is niet goed. Je hebt een tumor in je linkerborst.” Juanita Conrad, 48 jaar, schadebehandelaar verzekeringen en in haar vrije tijd zangeres en betrokken lid van haar kerkgemeenschap.

Ze beschrijft het moment dat haar wordt verteld dat ze borstkanker heeft. Het lijkt op dat moment allemaal zo surrealistisch. Zoveel vragen die ze wil stellen: Hoe groot is de tumor? Wat moet ik doen? Die zondag op moederdag brengt ze het nieuws aan haar ouders, broer, schoonzus en hun kinderen. Vervolgens haar vrienden en collega’s.

Juanita ontdekt dat er verschillende manieren zijn waarop mensen op haar reageren of met haar omgaan als ze weten dat ze kanker heeft. “Zo heb je mensen die afstand nemen, omdat ze het moeilijk vinden je te benaderen. Ze kunnen er gewoonweg niet over praten. Kanker associëren ze direct met de dood. Dus wat moet je erover zeggen? Weer een ander deel neemt een afwachtende houding aan. “Ze geven aan dat ze er
voor je zullen zijn, maar uiteindelijk hoor je niets meer van ze. En dan is er ook een groep waar je eigenlijk niets van verwacht en die staat dan juist voor je klaar. Uiteindelijk doe je het met een handvol familieleden en enkele vrienden.” 

De vorm van kanker is triple negatief. Het is een agressieve vorm die voorkomt bij mensen van Afro en Latijns- Amerikaanse afkomst. Het heeft voor haar echt uitgemaakt dat het op tijd is ontdekt. Door de chemotherapie
valt Juanita’s haar uit. “Voor iemand die altijd bezig is geweest met verschillende haarstijlen erg spannend. Ik vond, hoe vreemd het ook mag klinken, mijn haaruitval niet de grootste uitdaging. De ziekte overwinnen door de behandeling was voor mij het belangrijkste. Ik kreeg van sommige mensen zelfs complimenten, omdat ze dachten dat ik een nieuwe look had. Want ondanks alles bleef ik aandacht aan mijn uiterlijk schenken.”

_{Na acht chemotherapie behandelingen, uitgestreken over zes maanden, volgt het goede nieuws: De tumor is weg! Ze is genezen.}

En nu?

Juanita heeft het na een intensieve en onzekere periode moeilijk om weer met mensen om haar heen te connecten. Op het werk leert ze beter haar grenzen aangeven. Dat verloopt met horten en stoten. “Mensen denken namelijk dat het goed met je gaat, omdat aan de buitenkant niets meer te zien is, maar van binnen gebeurt er nog steeds van alles met je. Je lichaam moet ook de weg terugvinden.”

Tegenwoordig staat Juanita nog meer in het leven dan voorheen. Waar ze zich vooral sterk voor maakt is het bespreekbaar maken van de ziekte. Er heerst volgens haar nog steeds een taboesfeer binnen de zwarte gemeenschap over kanker. Het is echter in Nederland inmiddels doodsoorzaak nummer één.

“We kunnen in bepaalde gevallen doen alsof het niet bestaat. Het gevolg is dat mensen zich enorm eenzaam kunnen voelen. Of mensen vragen zich af wat ze hebben gedaan om dit te verdienen. Zelfs het woord kanker wordt vermeden.”

Om haar bijdrage te leveren organiseert Juanita bijeenkomsten in de vorm van huiskamersessies. “Het is alsof je praat met goede vrienden waarmee je alles kunt delen. Het werkt. Ik krijg veel positieve reacties. ik geef presentaties aan vrouwen en jongeren over bijvoorbeeld preventie, gezond leven en het bespreekbaar
maken van kanker binnen de familie.”

Juanita wil vooral meegeven dat het hebben van kanker niet altijd het einde hoeft te betekenen. Als het achter de rug is, kan het ook een nieuw begin zijn waarin je op zoek gaat naar de essentie van het leven.

“De medische wereld is ver, maar er gaan helaas nog teveel mensen dood aan deze ziekte. Ik draag mijn steentje bij door het delen van mijn ervaring. Ik leer mensen op welke wijze ze ondersteuning kunnen bieden. Ik zorg in ieder geval dat iedereen de symptomen herkent wanneer die er zijn en snel actie kan ondernemen. Het kan namelijk gebeuren dat je net als ik op een dag bij de dokter komt.