Felix de Rooy | Erfgenaam van het koloniaal orgasme

Door Joan de Windt

Een hobo steekt zijn hoofd door het trappengat als ik aanbel. Het is Felix de Rooy met lange baard in grijs, wit en zwarte tinten, en een verwarde uitgegroeide haardos. Hij is zich aan het voorbereiden op zijn hoofdrol in een speelfilm die binnenkort wordt opgenomen op Curaçao.

Het wordt een film in het Papiamentu. Daar is hij bijzonder blij mee. Tot nu toe waren Antilliaanse films in het Engels of Nederlands, omdat dat meer kansen zou bieden op de wereldmarkt. ‘Culturele travestie’vindt hij. Voor deze rol was zijn voorwaarde dan ook dat het in het Papiamentu zou zijn. Hij weet uit eigen ervaring dat authenticiteit overal wordt gewaardeerd. Zijn eigen speelfilm Ava en Gabriel, Papiaments gesproken, viel in zes verschillende landen in de de prijzen, waaronder een Gouden kalf in Nederland.

Hij wil niets meer kwijt over de speelfilm; dat laat hij over aan de regisseur. Ondertussen roept zijn nieuwe zwaar behaarde uiterlijk uiteenlopende reacties op.Kennissen maken zich zorgen, 'Gaat het wel goed met je?' Zwervers onthalen hem als één van hen en in chiquere etablissementen wordt hij even ijzig gadeslagen met een blik van 'Wat moet die hier?' 

In een sfeervolle kamer vol prachtige kunstwerken (Felix is een verwoed verzamelaar) krijg ik een kopje groene thee. Hij wordt dit jaar 67. Wat hij nog zou willen? Nog heel veel. Er zijn nog zoveel projekten die hij zou willen presenteren en gefinancierd krijgen.

Hij gaat nu verder met een grote expositie van het werk van Tony Monsanto en wil nog eens een expositie van drie vergeten meesters organiseren: een Curaçaoenaar, een Surinamer en een Surinaamse Curaçaoënaar, die na de tweede wereldoorlog naar Nederland kwamen en wiens werk ten onrechte niet de faam verwierf die het verdient. Hij noemt geen namen.

En ja, zijn tentoonstelling Wit over Zwart zou hij na bijna dertig jaar opnieuw in een museum willen. Destijds veroorzaakte deze zorgvuldig verzamelde uitgebreide collectie negrophilia schokgolven in het Nederlandse landschap. De tijd is er weer rijp voor. Niemand kan die afbeeldingen van olijke en domme 'zwartjes', zoals geportretteerd in onder andere vele reclameuitingen na de afschaffing van de slavernij, onder ogen zien, zonder te beseffen dat zwarte piet niet meer is dan nog zo'n uiting van heartfelt racism. 

Is hij veranderd?"Ik ben wat empatischer geworden' antwoordt hij. 'En milder. Ik kan me nog steeds zeer ergeren, maar ik treed de verschrikkingen van het leven nu met meer empathie tegemoet.'