Dodenherdenking: Een lach en een traan

Voor korporaal buiten dienst Hoogdorp is Dodenherdenking een belangrijke dag. Hij vocht voor vrede en veiligheid. Hij verloor hierbij kameraden en zag dingen die wij ons niet kunnen en willen voorstellen. Daarom is Dodenherdenking voor hem een bijzondere dag.

Hoogdorp vertelt dat hij als jonge jongen uitdaging zocht. Het leger was voor hem de juiste plek om dat te ontdekken. “Ik heb het als positief ervaren, resultaten boeken in teamverband, mezelf ontwikkelen. Ik ben trots dat ik heb gediend, ondanks het leed.”

En hij heeft veel leed gezien. Hij werd twee keer uitgezonden naar Afghanistan en diende ook in Mali. “In Mali voelde ik me thuis. Ik zag mezelf.” Hoogdorp vervolgt: “Maar het is een instabiel land met een lage levenstandaard. Desondanks waren de mensen met heel weinig toch gelukkig. Dus wat is geluk eigenlijk?”

Ik mag van geluk spreken dat ik er nog ben.

De veteraan benadrukt dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. “De reden dat het hier veilig lijkt, is omdat jongens zoals ik naar de rommel toe worden gestuurd, zodat het daar blijft.”

Hoogdorp heeft meerdere collega’s verloren. “Zij hebben het hoogste offer gebracht.” Hij vertelt over een missie in 2010 waarbij hij vier collega’s op een bermbom zag rijden. Slechts één van hen overleefde het. “Ik heb het zien gebeuren, dat gaat door merg en been. Maar je moet door.”

Dodenherdenking is een dag om hierbij stil te staan. Deze dag zorgt voor heling. En ik mag ze eren.

Door zijn Surinaamse achtergrond heeft Dodenherdenking een extra dimensie voor Hoogdorp. Hij vertelt over het respect voor de doden in de Surinaamse cultuur. “We hebben verschillende rituelen waarmee we overledenen eren, zoals Singi Neti en Aiti Dey. Meer dan andere culturen eren en respecteren wij de dood. Het gaat niet alleen over het verdriet, maar we vieren ook dat die persoon is verlost.”

Afbeelding

4 mei beleeft de veteraan op een ingetogen manier, bij de herdenking in zijn eigen stad. “Ik herdenk met een lach en een traan. Ik ben twee minuten stil, om te herdenken en te eren, maar ook om stil te staan bij wat ik gedaan heb en wat mij is overkomen.” Het is voor hem ook een moment van zelfevaluatie. “Dat ik PTSS heb opgelopen, dat ik blij mag zijn dat ik leef, dat had ook anders kunnen zijn. Ik omarm mezelf, ik ben trots op mezelf, dat ik gediend heb en iets voor de maatschappij heb kunnen doen, ondanks dat het mij veel gekost heeft.”

In zijn 15 jaar diensttijd maakte Hoogdorp vrienden voor het leven. Ook al was dat leven soms veel te kort. Hij verloor collega’s in de strijd. Maar ook na terugkomst. De dingen die onze militairen mee hebben gemaakt werd voor sommigen teveel. Het leidde tot PTSS, met soms zelfs suïcide tot gevolg. Zelf heeft hij ook te kampen met PTSS. “Je gaat door waar anderen stoppen. Je moet het uiterste uit jezelf halen. Dat eist een hoge tol.” Toch heeft hij geen spijt: “Ik ben trots dat ik iets hebben kunnen betekenen, bij heb kunnen dragen.”

Dat wil hij ook blijven doen, maar nu op een andere manier. De veteraan wil zich nu inzetten als ervaringsdeskundige om andere veteranen die terugkomen uit oorlogsgebieden te ondersteunen en te helpen bij het omgaan met hun PTSS.